Ραντεβού

Μία από τις πιο παράξενες εικόνες του περασμένου Σαββατοκύριακου ήταν το κοινό στις κινηματογραφικές αίθουσες όπου προβαλλόταν η ταινία «The Post: Απαγορευμένα μυστικά». Ανάμεσα στους θεατές υπήρχαν πολλοί δημοσιογράφοι. Θα έλεγε κανείς ότι θύμιζε ένα μυστικό ραντεβού. Σε δύο επίπεδα. Με τους αναγνώστες και με το περιεχόμενο της ταινίας. Σε κάθε περίπτωση ήταν από τις λίγες εκείνες φορές που η θέαση φέρνει συγκίνηση. Και που η συγκίνηση σε κάνει θέαμα. Μία ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας που ανέτρεψε την πολιτική εξουσία της αμερικανικής υπερδύναμης επιδεινώνει το συγκινησιακό φορτίο εκείνων που δηλώνουν αναγνώστες εφημερίδων.

Και μάλιστα εκείνων που απολαμβάνουν φετιχιστικά τη συνήθεια να τρίβουν τα δάχτυλά τους πάνω στο αδρό χαρτί αλλάζοντας σελίδα, ψάχνοντας να διαβάσουν αλήθειες. Για όσους ζούνε από μέσα τη διαδικασία της ετοιμασίας ενός ημερήσιου φύλλου –ακόμη και αν δεν είναι όλες οι ημέρες ηρωικές όπως το χρονικό της συγκεκριμένης σπιλμπεργκικής αφήγησης –οι ήχοι από τις φωνές, από τα πλήκτρα, από τον γρήγορο βηματισμό καθώς ο χρόνος πλησιάζει σε μία αλλαγή ρυθμού της διαδικασίας παραγωγής αναδεύονταν στο κεφάλι τους καθώς παρακολουθούσαν την ταινία.

Οι δημοσιογράφοι-θεατές σε όποια αίθουσα και αν βρέθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο, για να δουν ένα επικό ιστορικό κεφάλαιο της δουλειάς τους, αναστατώθηκαν. Η ήρεμη συνοικιακή αποκέντρωση, αλλά και ο αντίποδας της υπερδιέγερσης των πιο κεντρικών αιθουσών δημιουργούσαν τις εξαιρετικές συνθήκες για να εκτυλιχθεί ένα παράλληλο επεισόδιο. Καθώς στο διάλειμμα της προβολής δεν ένιωθες τη μοναξιά του σινεφίλ μίας ειδικής ταινίας. Οι χολιγουντιανοί πρωταγωνιστές και η φήμη των Οσκαρ που απέκτησαν στο παρελθόν φέρνουν στα σινεμά άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας στην αναζήτηση μίας συναρπαστικής στιγμής. Από αυτές που υπόσχεται – και τηρεί – ο αδιαμφισβήτητος για το ταλέντο παραμυθά σκηνοθέτης.

Στο τελευταίο μακρινό πλάνο της ταινίας δύο πύργοι εκτυπωτικών μηχανών περιελίσσονται σαν αλυσίδες DNA δημιουργώντας τα χάρτινα σώματα των εφημερίδων που οι σελίδες τους μεταφέρουν μικρές ή μεγάλες ειδήσεις. Ποτέ όμως ασήμαντες για ό,τι σήμερα προσδοκούμε όλοι μας να διατηρήσουμε ελεύθερο να κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Οταν οι τίτλοι τέλους έσβηναν στην οθόνη, τα φώτα που άναβαν στην αίθουσα έδειχναν την εικόνα θεατών που έριχναν διερευνητικά βλέμματα μεταξύ τους. Ισως κάποιος αρχειοδίφης (sic) του μέλλοντος περιγράψει τη λεζάντα αυτής της εικόνας. Σαν μία στιγμή που στη διάρκειά της δημοσιογράφοι και αναγνώστες «μίλησαν» μεταξύ τους.