Δεν έχω τίποτε προσωπικά με τον υπουργό Κοτζιά –πώς θα μπορούσα άλλωστε. Σε προσωπικό επίπεδο και για ειδικούς λόγους μέχρι και συμπαθής μού είναι, μπορώ να πω. Και το γνωρίζει και ο ίδιος. Αλλά έχω ζωηρές αμφιβολίες για τον τρόπο που λειτουργεί και το πόσο αποτελεσματικός είναι στο κρίσιμο πόστο που κατέχει. Φυσικά, θα μπορούσε να μου απαντήσει ποσώς με ενδιαφέρει η γνώμη σας αγαπητέ, φτάνει που μου έχει εμπιστοσύνη ο συνεταίρος μας στην κυβέρνηση. Ναι, αλλά, γιατί υπάρχει πάντοτε ένα «αλλά»:

1. πήγε Θεσσαλονίκη σε μυστική διαπραγμάτευση με τον υπουργό Εξωτερικών των Σκοπίων Ντιμιτρόφ· η διαπραγμάτευση υποτίθεται ότι είχε εξαιρετικά αποτελέσματα, όμως μερικές ημέρες αργότερα ο Ντιμιτρόφ δήλωσε ότι η Ελλάδα οφείλει να αλλάξει και αυτή το όνομα της Μακεδονίας (της)!!!

2. είχε προ μηνών στην Κρήτη προχωρήσει σε ανάλογου χαρακτήρα διαπραγματεύσεις με τον υπουργό Εξωτερικών της Αλβανίας Μπουσάτι, όμως αμέσως μετά οι σχέσεις με την Αλβανία έφτασαν στο χειρότερο σημείο τους από πολλών ετών

3. έφυγε από τη χώρα 12 ημέρες για ένα ταξίδι αμφιβόλου χρησιμότητας στην παρούσα φάση, στην Ασία, και τι σύμπτωση, αυτές οι 12 ημέρες απουσίας συνέπεσαν με τις παραμονές της επίσκεψης του Ερντογαν στην Αθήνα. Τα αποτελέσματα της απροετοίμαστης εξωτερικής πολιτικής της χώρας τα διαπιστώσαμε, όταν πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη του τούρκου προέδρου.

Αν αυτά λοιπόν συμβαίνουν με τα τρία μεγαλύτερα θέματα εξωτερικής πολιτικής που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, δεν τολμώ να σκεφθώ τι γίνεται με τις υπόλοιπες πτυχές της διπλωματικής δραστηριότητας του υπουργού Κοτζιά. Για την ακρίβεια, τρέμω…

«Ανάπτυξη»

Μια ακόμη (συμπληρωματική) απάντηση στον υπουργό Παππά, ο οποίος με είχε εγκαλέσει την περασμένη εβδομάδα για την αμφισβήτηση των στοιχείων που είχε παραθέσει προς επίρρωση της εκτίμησής του ότι «ξεκίνησε η ανάπτυξη», οφείλω να δώσω. Αμφιταλαντεύτηκα αρχικά, δεδομένου του βαρύτατου, θα το χαρακτηρίσω, πένθους που βιώνει για την απώλεια του Θοδωρή Μιχόπουλου, αλλά είμαι υποχρεωμένος να την δώσω –νομίζω θα το ‘θελε κι ο Θοδωρής…

Λοιπόν, σύμφωνα με στοιχεία από την Εργάνη, 1.316.980 εργαζόμενοι τον Δεκέμβριο του 2017 εργάζονταν με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ήτοι ήταν εργαζόμενοι μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί αμείβονταν με μεικτές μηνιαίες (ΜΗΝΙΑΙΕΣ λέμε) αποδοχές της τάξεως των 400 ευρώ.

Για τον υπουργό Παππά, λοιπόν, που πανηγύριζε για τις 320.000 νέες θέσεις οι οποίες αποδεικνύουν ότι ήρθε επιτέλους η ανάπτυξη, υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο: επί συνόλου 2.400.398 θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, μόνο (ΜΟΝΟ!) το 40,09% αφορά σε θέσεις πλήρους απασχόλησης, το υπόλοιπο 59,91% σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Από αυτό το ποσοστό το 45,13% αφορά σε εργαζόμενους της κατηγορίας μερική απασχόληση και το 13,98% σε εκ περιτροπής απασχόληση.

Ε, ναι, λοιπόν, ήρθε η ανάπτυξη! Δεν είναι εμφανές; Οχι; Συστήνω ανεπιφύλακτα να αλλάξετε γυαλιά και να φορέσετε ίδια με αυτά που φοράει ο υπουργός Παππάς.

(Αλλά και ο Πρωθυπουργός Τσίπρας, σημειώνω, αν κρίνω από το γεγονός ότι κάτι ανάλογα παραμύθια είπε και εκείνος στη Βουλή χθες. Να δεις που είναι μόδα αυτά τα γυαλιά…)

Ανέκδοτο

Πληροφορίες που διακινούσαν διάφοροι στο προαύλιο του Α’ Νεκροταφείου κατά τη διάρκεια της κηδείας του Θοδωρή Μιχόπουλου υποστήριζαν ότι επισπεύδεται ο ανασχηματισμός εξαιτίας της αποπομπής του α(ν)θυρόστομου Ζουράρι (το α(ν)θυρόστομος δεν είναι δικό μου, το αναφέρει ο Τσιφόρος στα «Παιδιά της πιάτσας») από την κυβέρνηση.

Ανοίγω νέα (υποθετική) παρένθεση, για να αναφέρω ότι εκτιμώ ότι δεν μάσησε κανείς από τα περί παραίτησης του Ζουράρι. Του ζητήθηκε, απαιτήθηκε, επιτακτικά δε, από τον ίδιο τον πρόεδρο Αλέξη, ο οποίος, λέει, τηλεφώνησε στον συνεταίρο του και του ζήτησε να τηλεφωνήσει εκείνος στον Ζουράρι και να του αναγγείλει ότι «δυστυχώς, ο Αλέξης λέει ότι δεν μπορείς να μείνεις στην κυβέρνηση».

Κλείνω την (αυτοσχέδια, θεωρητική) παρένθεση και υπεισέρχομαι στην ουσία. Δεν επισπεύδεται ο ανασχηματισμός λόγω Ζουράρι. Αυτό με διαβεβαίωσε κυβερνητικό στέλεχος, από αυτά που και γνώση έχουν και γνώμη (που ακούει ο πρόεδρος Τσίπρας).

Δεν ξέρω ποιος τα διακινεί αυτά, αλλά εγώ νομίζω ότι το πολύ πολύ να βάλει κάποιον στη θέση του Ζουράρι επί του παρόντος, και μετά βλέπουμε. Αλλά μην τρελαθούμε τώρα, που θα κάνει ανασχηματισμό γιατί μένει κενή η θέση του υφυπουργού Παιδείας.

Βρήκα λογική την εκτίμηση. Εξού και την παραθέτω. Οταν υπάρχει ένα πλήθος προαπαιτουμένων τα οποία πρέπει να υλοποιηθούν με προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις, και υπάρχει επίσης το Eurogroup της Δευτέρας όπου θα κριθεί αν πάρουμε την δόση του δανείου, για ποιον ανασχηματισμό μιλάμε; Και μάλιστα λόγω Ζουράρι. Ανέκδοτο ακούγεται όλο αυτό.

Καημός

Αυτά τα (πολύ) λογικά ώς και χρήσιμα συμπεράσματα φαίνεται ότι διαφεύγουν του ασυμβίβαστου αγωνιστή των ΑΝΕΛ Θανάση Παπαχριστόπουλου, γνωστού «θαμώνα» των προ ετών μεταμεσονύκτιων τηλεοπτικών εκπομπών του Μάκη –αξέχαστες (μάς) έχουν μείνει οι τοποθετήσεις του επί παντός του επιστητού.

Ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος έχασε στην εσωκομματική διαπάλη με τον Δημήτρη Καμμένο για τη θέση του 5ου ή 6ου αντιπροέδρου της Βουλής, αγνοώ, θέλει να διοικήσει και αυτός τη χώρα. Θα πει κάποιος, δεν είναι κακό να είναι φιλόδοξος κανείς και θα συμφωνήσω μαζί του. Οταν δίνεται η ευκαιρία σε κάθε Ζουράρι να διοικήσει το μαγαζί, γιατί να μην έχει την απαίτηση ο Παπαχριστόπουλος να το διευθύνει και αυτός;

Να έρθει σε εκατό χρόνια, ας πούμε, ο ιστορικός της εποχής και να ανοίξει τα βιβλία να δει με ποιους κυβέρνησε ως πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, και να πέσει πάνω στο όνομα του Παπαχριστόπουλου. Να το φχαριστιούνται οι απόγονοί του.

Αλλά είναι ασυγκράτητος ο άνθρωπος. Του έριξαν μια φόλα χθες κάτι δικοί μου στο ράδιο του «Θέματος» και τσίμπησε αμέσως. «Θέλετε να γίνετε υφυπουργός;» τον ρώτησαν.

Ποιος δεν θέλει να δει το φως του, είπε ο άνθρωπος.

Ειλικρινής. Κάν’ τον ρε Αλέξη, να του φύγει ο καημός, κάν’ τον!

(Συνηγορώ ανεπιφύλακτα, όπως είναι φανερό…)

e-Διάγγελμα

Στο μεταξύ παρακολούθησα –ολόκληρο! –το νέο βίντεο που ανέβασε στο Διαδίκτυο η πρόεδρος της καρδιάς μας Ζωή (Κωνσταντοπούλου) με κύριο αντικείμενο το «μακεδονικό». Για τη νέα εμφάνιση της προέδρου έχω να παρατηρήσω δυο πράγματα:

n το σχετικά ήπιο του περιεχομένου του διαγγέλματος που δεν συνάδει με το ατίθασο, όσο και επαναστατικό ύφος της προέδρου, γεγονός που με ενέβαλε σε σκέψεις για το αν …υπέστη κάποιου είδους «παραινέσεις» (τι να είναι άραγε αυτές;)

n το «θεατράλε» μακιγιάζ της προέδρου, με έντονα γήινα χρώματα – σκιές που τόνιζαν το βλοσυρό βλέμμα της, ευθέως ανάλογο της σοβαρότητας του θέματος.

Κατά τα λοιπά, φανατικός θαυμαστής, λάτρης θα έλεγα, των βίντεο της προέδρου Ζωής, μεταφέρω εδώ δυο μικρά αποσπάσματα. Σύμφωνα με την πρόεδρο, λοιπόν, η κυβέρνηση «πουλάει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, το νερό, το αεροδρόμιο, πουλάει ολόκληρη τη χώρα. Φυσικά δεν μπορεί να προστατεύσει τη Μακεδονία και την Ελλάδα».

Και ακόμη: «Η κυβέρνηση δεν μπορεί να προστατεύσει την εδαφική ακεραιότητα, θα την παραδώσει κι αυτήν. Κάθε φορά που καταλύθηκε η δημοκρατία στη χώρα οι συνέπειες ήταν δραματικές (…) είτε περιληφθεί είτε δεν περιληφθεί ο όρος «Μακεδονία», είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα παραχωρήσει ό,τι της ζητηθεί ως αντάλλαγμα για να παραμείνει στην εξουσία».

Θα συμφωνήσω με αυτό το τελευταίο.