Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της ΕΡΤ, από τη Λιβαδειά με την τραγιάσκα και το κασκόλ Burberry, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου: «Να δούμε μέχρι πότε θα κάνει υπομονή ο Μαρίνος Ουζουνίδης». Πράγματι. Για το 99% των αθλητικογράφων ο προπονητής του Παναθηναϊκού είναι κάτι σαν προστατευόμενο είδος. Φταίει ο Γιάννης Αλαφούζος. Φταίνε διαιτητές και βοηθοί. Φταίνε οι ποδοσφαιριστές. Φταίει το χιόνι. Φταίει η βροχή. Φταίει ο αέρας. Ο Ουζουνίδης δεν φταίει ποτέ. Ακόμα κι όταν η ομάδα (που έχει φτιάξει ο ίδιος) τρώει, σούμα, επτά γκολ από Λαμία και Λεβαδειακό. Στη Λιβαδειά, ειρήσθω εν παρόδω, έκανε μέχρι και λευκή απεργία. Οταν για 15 λεπτά κάθησε στον πάγκο χωρίς να δίνει εντολές. Τα έχει αυτά τα σκαμπανεβάσματα το προπονητιλίκη. Ενας καλός σεφ είναι πάντα καλός. Οπως ένας καλός μουσικός. Ενας καλός αρχιτέκτονας. Στην μπάλα δεν είναι το ίδιο. Στην μπάλα έχει φάει μπούφλες μέχρι και ο Μουρίνιο. Πέρυσι στο δεύτερο μισό της σεζόν η δουλειά του Μαρίνου Ουζουνίδη στον Παναθηναϊκό ήταν εξαιρετική. Αυτό που παρουσιάζει φέτος είναι για πέταμα. Τα προβλήματα είναι γνωστά και κατανοητά. Κανείς δεν του ζήτησε να κάνει πρωταθλητισμό. Υποχρέωσή του είναι το μίνιμουμ. Μία ομάδα που σε σχέση με την αξία του ρόστερ θα κάνει μέσα στο γήπεδο τα απαραίτητα. Σπάνια το είδαμε. Ο Ουζουνίδης απέτυχε σε όλα. Στις δέκα και πλέον μεταγραφές, που έκανε ο ίδιος. Στη συγκρότηση μιας ομάδας, που θα κάνει τα βασικά. Αντιθέτως, βλέπεις ένα συνονθύλευμα που παίζει λες και κάνει αγγαρεία. ΟΚ, δεν έχει στράικερ. Αντιλαμβάνεσαι το πρόβλημα στο σκοράρισμα. Τέσσερα γκολ από τη Λαμία; Τρία από το FC Κομποτιακός; Και ο Σάββας Παντελίδης, πέρυσι στον Ηρακλή, είχε ανάλογα, αν όχι μεγαλύτερα προβλήματα. Με τα ψέματα, με δανεικούς από δεξιά κι αριστερά (Δώνης, Τζανετόπουλος), την ομάδα αγωνιστικά την έσωσε. Ο Ουζουνίδης, αντιθέτως, αντί να δουλέψει και να βρει την άκρη, ψάχνει να βρει δικαιολογίες.