Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο απλουστευτικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η επερχόμενη διαχείριση μιας πρότασης – επίλυσης του ζητήματος της ονομασίας της ΠΓΔΜ από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Εχουν παρουσιαστεί –προκαταβολικά μάλιστα –δύο κυρίαρχες πολιτικές αφηγήσεις. Η πρώτη, που προωθείται από την κυβέρνηση, υποστηρίζει πως σε ένα εθνικό θέμα δεν χωρούν μικροπολιτικά παιχνίδια και πρέπει η αντιπολίτευση να πάρει ξεκάθαρη θέση και όχι να κρυφτεί πίσω από τη διαφωνία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Η δεύτερη αφήγηση, της αντιπολίτευσης και κυρίως της ΝΔ, ξεκαθαρίζει πως δεν θα ψηφίσουν την όποια λύση προωθήσει η κυβέρνηση αν σε αυτή δεν συναινέσουν και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες τονίζοντας την απώλεια της δεδηλωμένης σε αυτήν την περίπτωση.

Στα επιχειρήματα υποστήριξης των δύο αυτών αφηγήσεων θα βρει κανείς αναφορές στον ρεαλισμό και στις αρχές. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε –για να εστιάσουμε και στην ουσία της υποθέσεως –στην προσπάθεια επίλυσης της διένεξης για την ονομασία της ΠΓΔΜ πως το περίφημο μακεδονικό ζήτημα έχει μία μακρά ιστορία από την οποία απουσιάζουν ο ρεαλισμός και οι αρχές υπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος. Αντίθετα, το περίφημο αυτό εθνικό θέμα μάς έχει κληρονομήσει λαϊκισμό, εθνικισμό, αρχαιολατρικό πολιτικό σουρεαλισμό, απομόνωση στους διεθνείς θεσμούς και εμπλοκή της χώρας στις εθνικιστικές εξάρσεις των Βαλκανίων. Το αποτέλεσμα της πρώτης φάσης της κρίσης του Μακεδονικού ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και η άρνηση της λύσης του περίφημου πακέτου Πινέιρο. Το χειρότερο δε όλων ήταν η στάση που κράτησε τότε η αντιπολίτευση, από τα δεξιά ώς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος, η οποία και κανονικοποίησε σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης μια πεποίθηση άρνησης κάθε αναφοράς στη λέξη «Μακεδονία», χαϊδεύοντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά του λαού.

Αυτά τα αντανακλαστικά επικαλέστηκε και η τότε αντιπολίτευση και σήμερα κυβέρνηση για να καταψηφίσει τον προτεινόμενο Σταύρο Δήμα ως πρόεδρο της Δημοκρατίας και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Μία μερίδα της κοινής γνώμης και του πολιτικού κόσμου χρησιμοποιούσε το επιχείρημα του ρεαλισμού και της μη εργαλειοποίησης της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, ωστόσο τελικά επικράτησε ο άλλος δρόμος, ένας κάποιου κυνικού ρεαλισμού που υποστήριξε πως προέχει το συμφέρον της χώρας –το οποίο η τότε αντιπολίτευση προσδιόριζε ως την προκήρυξη εκλογών.

Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ έχει πάρα πολλές και σημαντικές παραμέτρους, σε αρκετές από τις οποίες δεν έχει αναφερθεί κανείς. Μία ξεχωριστή πτυχή είναι ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξει η κυβέρνηση να δημιουργήσει την εθνική θέση. Ως τώρα έχουν πέσει στο τραπέζι δύο εκδοχές, η διαδικασία στη Βουλή και το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών. Αν κάποιος επενδύσει στη λύση του δημοψηφίσματος; Πριν μερικά χρόνια ο τότε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου είχε θέσει εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας τον Κώστα Σημίτη επειδή είχε διαφωνήσει με την πρότασή του για κύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας μέσω δημοψηφίσματος. Η εθισμένη στον αντιμνημονιακό εθνικολαϊκισμό κοινή γνώμη πώς θα τοποθετούνταν σε ένα δημοψήφισμα;

Ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος είναι διεθνολόγος µε ειδικότητα στα θέµατα ασφάλειας και καθηγητής στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας

Τελευταία Νέα