Μοιάζει με κυνήγι μαγισσών που ξεκίνησε ως ζητούμενο της πολιτικής ορθότητας και κατέληξε σε new age υστερία. Μιλάω για την κατάχρηση της έννοιας του σεξισμού. Και πώς, από επιβεβλημένη ανάγκη καταγγελίας των διακρίσεων και των προκαταλήψεων σε σχέση με το φύλο (θεωρητικά έχει να κάνει και με τους άνδρες, πρακτικά αφορά περισσότερο τις γυναίκες), κατέληξε σε καραμέλα που πιπιλάνε διαδικτυακά διάφορες και διάφοροι με έμφαση σχεδόν δεισιδαιμονική. Σαν να δείχνουν σκόρδα σε «βρικόλακες» ώστε να εξαερωθούν. Δηλώνεις ότι κάποια σου αρέσει ως γυναίκα; Ξουτ ξουτ σεξιστή. Λες ότι δεν σου αρέσει; Ξανά ξουτ ξουτ σεξιστή. Οποιαδήποτε κριτική για τα έργα, τα λόγια, τις επιλογές μίας κυρίας που, από τη φύση της δουλειάς της εκτίθεται στη δημόσια σφαίρα, καταγγέλλεται ως σεξισμός. Το παραμικρό σχόλιο ή επιθετικός προσδιορισμός, η παραμικρή αντίρρηση, αντίθεση η ένσταση που αναφέρεται σε γυναίκα ανασύρει χιλιάδες Μεγάλους Ιεροεξεταστές που θα κουνήσουν τον δάχτυλο δαιμονοποιώντας τον βλάσφημο. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί, στη χειρότερη, θα τον ρίξουν στη μιντιακή πυρά. (Ολο αυτό βέβαια με τη ζυγοστάθμιση του ηθικού πλεονεκτήματος μιας φλου, διαστρεβλωμένης Αριστεράς που χωρίζει τις γυναίκες σε ημέτερες και αλλότριες).

Συγγνώμη κορίτσια και αγόρια, αλλά αυτή η υπερπροστασία καθόλου δεν με κολακεύει ως γυναίκα αφού, κατά κάποιον τρόπο, «ντύνει» με φουστανάκια τις απόψεις μου για να τις κρατήσει μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα τη θεωρώ προσβλητική για το φύλο μου γιατί με κάνει να αισθάνομαι είδος υπό εξαφάνιση. Και κάτι πιο σημαντικό. Οι πάσης φύσεως «καραμέλες» όσο πιο πολύ τις πιπιλάς τόσο περισσότερο χάνουν και τη γεύση και την οσμή τους. Δηλαδή, την ουσία τους.

Τελευταία Νέα