Το βλέπει κανείς από το σχόλιο της δικηγόρου στο facebook όσο και από τον έμμεσο σχολιασμό στην είδηση του ξυλοδαρμού του δημοσιογράφου: η βία έχει απορροφηθεί από το κοινωνικό σώμα, δεν είναι πια απόστημα αλλά οργανική του έκφραση, μια φυσιολογική κατάσταση.

Η δικηγόρος είχε πολλά να πει για το είδος της δύναμης που αντλεί και τη θωρακίζει, για τους δρόμους όπου θα ξαναβρεθεί με όσους της συμπαραστάθηκαν, αλλά τίποτε για τη βία που ασκήθηκε πάνω της, για το χέρι από το οποίο έφυγε η ναυτική φωτοβολίδα για να καρφωθεί στο γόνατό της. Δεν εκπλήσσεται. Και όσοι εκπλήσσονται για τον ξυλοδαρμό του εργαζομένου στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» δεν εκπλήσσονται επειδή ένας πολίτης ξυλοκοπήθηκε. Εκπλήσσονται επειδή ξυλοκοπήθηκε αυτός, το δικό μας παιδί: «Μα είναι δυνατόν;» διερωτήθηκε στον τίτλο του ο ιστότοπος left.gr.

Η κοινή αυτή προσέγγιση μετατοπίζει τη βία από το πεδίο του αδιανόητου σε εκείνο της ατυχίας. Η δικηγόρος δέχεται ότι έπεσε θύμα μιας τέτοιας ατυχίας, ότι έγινε το κατά λάθος θύμα ενός κατά τ’ άλλα δικαιολογημένου πολέμου ανάμεσα στους παρ’ ολίγον δολοφόνους της και τους σωτήρες της, τους αστυνομικούς που έσπευσαν να τη βοηθήσουν. Με τη σιωπή της απαλλάσσει από κάθε ευθύνη τον θύτη, ο πόλεμος μπορεί να συνεχιστεί. Και μπορεί την επόμενη φορά να σταθεί πιο τυχερή, να βρίσκεται στον δρόμο και η φωτοβολίδα να καρφωθεί στο πόδι κάποιου αστυνομικού, του σωτήρα που δεν έπαψε ποτέ να είναι εχθρός.

Εκτός εάν πέσει θύμα της βίας για δεύτερη φορά. Και ο ιστότοπος αναρωτηθεί και πάλι εάν είναι δυνατόν να συνέβη κάτι τέτοιο. Οχι για τη βία. Αλλά για την ατυχία.

Τελευταία Νέα