Ενα από τα πολλά στοιχεία με βάση τα οποία κρίνεται η ποιότητα μιας δημοκρατίας είναι οι σχέσεις ανάμεσα στους θεσμούς της. Αλλά από τα όσα ανησυχητικά διαμείφθηκαν στην 33η τακτική Γενική Συνέλευση της Ενωσης Εισαγγελέων Ελλάδος είναι προφανές πως η δική μας δημοκρατία νοσεί σοβαρά σε αυτό το πεδίο: η έκρηξη του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας απέναντι στις υποδείξεις του υπουργού Δικαιοσύνης, η σαφής αναφορά του σε «ωμή παρέμβαση», δείχνουν ότι για τους δικαστές το ποτήρι έχει ξεχειλίσει.

Αυτό το οργισμένο «ώς εδώ» των δικαστών, αυτό το πρωτοφανές «φτάνει πια», μαρτυρά ότι η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει με τις παρεμβάσεις της ένα περιβάλλον ασφυξίας στον χώρο της Δικαιοσύνης. Μόνο παρήγορο μπορεί να θεωρηθεί επομένως το γεγονός ότι η δικαστική εξουσία αντιδρά και διεκδικεί τον ζωτικό της χώρο, αυτόν της ανεξαρτησίας της, αντί να υπομένει την απουσία θεσμικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει την εκτελεστική εξουσία μετά την ανάληψή της από τα κόμματα των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει. Εχει αποδειχθεί κατ' επανάληψη ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν μπόρεσε να εμπεδώσει ή απλώς αρνείται να σεβαστεί την αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Εχει δείξει ότι, αντί του σεβασμού στις γραπτές και άγραφες αρχές που διέπουν ένα δημοκρατικό σύστημα, προτιμά τον έλεγχο - της Δικαιοσύνης, αλλά και της κεντρικής τράπεζας και των μέσων ενημέρωσης. Από αυτήν την άποψη, το «ώς εδώ» των δικαστών ήταν επιβεβλημένο. Ηταν μια δημοκρατική υποχρέωση απέναντι στις επαναλαμβανόμενες απόπειρες ελέγχου.