Κάποτε η Αριστερά αποτελούσε την αιρετική συνείδηση της κοινωνίας μας. Εμπλούτιζε τη δημόσια ζωή με τη διαφορετική, ευαίσθητη ματιά της, πέρα και κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα και άναβε συχνά τον σπινθήρα για αυτοαμφισβήτηση και επαναπροσδιορισμό ορισμένων αγκυλωμένων αντιλήψεων που ήταν επικρατούσες στην κοινωνία μας. Ηταν, ας το πούμε, η ενοχλητική φωνή που τάραζε τη βεβαιότητα των συμβάσεών μας και μας έβγαζε από την ησυχία μας ότι κάναμε τα πράγματα σωστά. Ακόμα και για μας που δεν ήμασταν αριστεροί οι ιδέες της αποτελούσαν σταθερό σημείο αναφοράς, αν όχι για το τι θα κάνουμε, τουλάχιστον για το τι έπρεπε να αποφύγουμε. Τότε όντως η Αριστερά είχε ηθική υπεροχή, ίσως γιατί εκ των πραγμάτων περιοριζόταν στο επίπεδο των θεωριών. Ζωτικών πάντως.

Ναι, λοιπόν, εκείνη η Αριστερά της διεθνούς αλληλεγγύης, των κινημάτων, του πασιφισμού και της διαρκούς ευαισθησίας θα πίστευε ότι αν η χώρα μας σταματούσε να εξοπλίζει τη Σαουδική Αραβία θα έκανε την αρχή. Γιατί η ουτοπία ήταν η συνθήκη της ύπαρξής της. Τα μέλη της θα έβγαιναν στους δρόμους, θα έκαναν πορείες σε πρεσβείες χωρών που εξόπλιζαν τους επιδρομείς και θα πραγματοποιούσαν εκδηλώσεις και συναυλίες για τα θύματα. Το έκαναν για επιθέσεις στις οποίες δεν είχε καμία συμμετοχή η χώρα μας, πόσω μάλλον να πουλά και εξοπλισμό στους εισβολείς. Εκείνη η Αριστερά που ονειρευόταν ότι θα αλλάξει τον κόσμο δεν τον έσωζε αλλά έσωζε την ψυχή της.

Τώρα μιλούν με βαρύγδουπες επίσημες εκφράσεις για γεωστρατηγικά συμφέροντα και εξοικονόμηση πόρων από ληγμένο οπλισμό (παραβλέπω εδώ τις σκοτεινές πτυχές της υπόθεσης) με ύφος business as usual –δεν είναι κακός ο ρεαλισμός αφού από το όνειρο έχουν περάσει στην πραγματικότητα, ο κυνισμός είναι που ενοχλεί. Οι άνθρωποι φέρονται σαν να μην έχουν παρελθόν, σαν να κυβερνούσαν από πάντα. Και μάλιστα με τον ίδιο κυβερνητικό εταίρο.

Γι’ αυτό και μιλούν με ύφος απόστρατου αξιωματικού για τα εθνικά απόρρητα, αυτοί οι αριστεροί που πάντα ζητούσαν διαφάνεια –από πότε για την Αριστερά το απόρρητο υπερισχύει του δημοσίου συμφέροντος; Πάντα η Αριστερά υπερασπιζόταν το ατομικό απόρρητο, το απαραβίαστο του ιδιωτικού χώρου από παρακολουθήσεις και κοριούς και απ’ την άλλη έδινε μάχες για να έρθουν στο φως αυτά που οι εξουσίες βάφτιζαν εθνικά απόρρητα για να κρύψουν παρανομίες. Τώρα τα πράγματα αντιστράφηκαν. Οι αριστεροί κάνουν πολιτική με δημόσιους διασυρμούς προσωπικών δεδομένων αλλά μια χαρά καλύπτουν με το πρόσχημα των εθνικών απορρήτων τις ύποπτες πωλήσεις όπλων. Αν αυτά είναι η Αριστερά, ευχαριστούμε, από αυτά είχαμε.

Πάντα θαύμαζα κάποιους αριστερούς για τη μόρφωση, τον στοχασμό και την απρόσμενη ματιά στα πράγματα. Δεν τους ακολουθούσα συχνά αλλά με ταρακουνούσαν, με βοηθούσαν να δω όλη την εικόνα. Τώρα ο κόσμος γύρισε ανάποδα και η Αριστερά έχει γίνει εγγαστρίμυθος των πιο ακραίων δεξιών. Και είναι λυπηρό να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι απλώς καταστροφική ως κυβέρνηση αλλά έχει χάσει και τη χρησιμότητά της ως αντιπολίτευση. Γιατί γκρέμισε την ουτοπία που ήταν το μόνο πραγματικό σπίτι της.

Η Λίνα Παπαδάκη είναι διευθύντρια του γραφείου Τύπου του Ποταμιού

Τελευταία Νέα