Είναι μια διαδρομή μόλις δυο ετών που δεν θα είχε τερματίσει απλώς μια πολιτική καριέρα, μπορεί να είχε τινάξει στον αέρα και ολόκληρο κόμμα. Θα αρκούσε να τα βάλει κανείς στη σειρά για να το διαπιστώσει: ποιος πολιτικός οργανισμός, εκτός από αυτόν του Πάνου Καμμένου, θα άντεχε και το καζίνο και το ψέμα για τη ρουλέτα και την αίσθηση ότι δεν ήταν ο Τζορτζ Παπαδόπουλος ο άνθρωπός του στην Ουάσιγκτον αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος του Παπαδόπουλου στην Αθήνα; Ποιος θα κατάπινε χωρίς να χάσει την αναπνοή του τη σκόνη που σήκωσε η συμφωνία για τα F-16 ή ο μεσάζοντας με τη Σαουδική Αραβία;

Μια απάντηση βρίσκεται στο στυλ του Καμμένου. Η αντιπαράθεση μαζί του είναι πρόσκληση στον πολιτικό βούρκο, το πάσο για έναν κόσμο βασική ύλη του οποίου είναι η συνωμοσιολογία και η λαγνεία της καταγγελίας. Αλλά δεν αρκεί αυτό για να εξηγήσει την αντοχή. Αν ο Καμμένος δεν έχει γίνει –τουλάχιστον όχι ακόμη –ο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης είναι επειδή ο δεσμός του με τους συριζαίους δεν είναι μόνο πολιτικός. Είναι τέτοιος που έκανε κάποτε την αποστασιοποίηση Φίλη να ακουστεί στο κοινό σώμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παράταιρη, όχι φυσιολογική και οικεία.

Ο Πάνος Καμμένος έχει κυρίαρχη θέση σε αυτό το σώμα ως σάρκα από τη σάρκα του. Μπορεί να μην έχει την αριστερή αισθητική κάποιων συριζαίων υπουργών, αλλά είναι τόσο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όσο είναι ο Πολάκης, ο Παππάς, ο Σπίρτζης ή ο Βερναρδάκης. Αν δεν είναι ο αδύναμος κρίκος της κυβέρνησης είναι επειδή εύκολα διαπιστώνεται ο ρόλος του. Ο ρόλος του ισχυρού κρίκου στην κοινή τους πολιτική κουλτούρα.

Τελευταία Νέα