Η πολύπλευρη κρίση που συγκλόνισε και συνεχίζει να κρατά καθηλωμένη τη χώρα μας συμπαρέσυρε πολλές μεταπολιτευτικές σταθερές.

Τα νέα φαινόμενα με τα οποία ήρθαν αντιμέτωποι οι πολίτες, η κατάρρευση όλων των παλιών βεβαιοτήτων, τα αδιέξοδα στην καθημερινή τους ζωή, η αναζήτηση ευθυνών μετέβαλαν τις πολιτικές αντιλήψεις και ρευστοποίησαν το μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα.

Οπως κάθε άλλη μεγάλη κρίση, έτσι και η τωρινή μπορεί για κάποιους να αποτέλεσε ευκαιρία, όμως για τους πολλούς σήμαινε κόστος.

Και μιλώντας για το κομματικό σύστημα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο κόστος το έχει πληρώσει, δικαίως ή αδίκως, η άλλοτε κραταιά παράταξη που συγκροτήθηκε στους κόλπους και γύρω από το ΠΑΣΟΚ, η οποία μέχρι και σήμερα είναι πολυδιασπασμένη και εκλογικά λεηλατημένη, παρά το ότι κατάφερε να επιβιώσει μέσα από το σχήμα της ΔΗΣΥ.

Σήμερα, κόμματα, συνιστώσες και πρόσωπα αυτού του ευρύτερου κατακερματισμένου χώρου ανέλαβαν την πρωτοβουλία να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να διεκδικήσουν μια προοπτική ουσιαστικής ανάκαμψης.

Φαντάζομαι ότι οι πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας, υποψήφιοι και στελέχη, θα ξέρουν πως ο δρόμος τους θα συνεχίσει να είναι δύσβατος.

Κι αν όχι, θα πρέπει να το συνειδητοποίησαν χθες.

Οτι δηλαδή η πρωτοβουλία που πήραν ή εντάχθηκαν σε αυτή, δεν είναι κυρίως μια μάχη για το προβάδισμα στην κάλπη, αλλά ένα ιστορικό στοίχημα πολιτικής ομογενοποίησης και επιβίωσης του σημερινού «ενδιάμεσου» χώρου.

Με την έννοια αυτή, στις μέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, καλούνται να αποδείξουν κάτι πολύ σημαντικότερο από τις προσωπικές ηγετικές και οργανωτικές τους ικανότητες: την αναγκαιότητα όχι μόνο να συνεχίσει να υφίσταται αυτός ο κομματικός χώρος, αλλά και να πρωταγωνιστήσει ξανά ως πολιτική παράταξη.

Δύσκολο στοίχημα.

Αλλά, από την άλλη, τι θα ήταν η πολιτική χωρίς φιλοδοξίες;

Ο Στράτος Φαναράς είναι διευθύνων σύμβουλος της Μetron Analysis

Τελευταία Νέα