Η ψωριώσα κάμηλος

Ο ηγέτης μας στον Λευκό Οίκο, που τόσο τον απεχθάνεται ώστε να τον προσκυνά εδαφιαίως, έμπλεξε ανάμεσα στα άλλα και τις παροιμίες –που βέβαια μεταφερόμενες στα αγγλικά δεν λένε τίποτε, αλλά εν πάση περιπτώσει. Είπε «Φάγαμε την κάμηλο κι έμεινε η ουρά», που είναι λάθος ακόμα και στα ελληνικά, όπου μόνο ο γάιδαρος ως φαγώσιμο υπάρχει σε παροιμία, αν και ο όνος στα καθ’ ημάς δεν θεωρείται γκουρμέ, παρά μόνο το γάλα γαϊδάρας χρησιμοποιείται για ενυδάτωση προσώπου. Φάγαμε τον γάιδαρο, λέμε, κι αφήσαμε την ουρά, ρήση την οποία έμπλεξε ο πολυδαής με το «Καταπίνω την κάμηλο και διυλίζω τον κώνωπα» –κι έφτιαξε έτσι ένα ημισκούμπριο, μιαν ασύμβατη γαϊδουράμηλο. Τώρα πώς βιβρώσκουν αλλού την κάμηλο, άγνωστο. Πάντως εδώ όντως την τρώμε, αλλά σε μορφή παστουρμά, και είναι γνωστό πως ο καλύτερος παστουρμάς γίνεται από καμήλα. Ιδίως αν είναι άτακτη, όπως από άτακτο κατσίκι φτιάχνεται το καλύτερο τουμπερλέκι. Δηλαδή, τελικά, τη μόνη παροιμία με καμήλα που θα μπορούσε να επικαλεστεί ο ηγέτης και να ταιριάζει στη συγκυρία είναι μια ξεχασμένη, του 19ου αιώνα, που λέει: «Και η ψωριώσα κάμηλος πολύν φέρει φόρτον».

Θέλει να πει πως ακόμα και μια ψωριάρα καμήλα έχει ακόμα κάποιες αντοχές, όπως η Ελλάς που τώρα, με το υποτακτικό deal του αντι-αμερικάνου θα πληρώσει 2,5 δισ. για τα F-16 και άλλο ένα δισ. ως επιταγές απόρων κορασίδων στους υποτίθεται φτωχούς, μπας και το κόμμα εξαγοράσει από τώρα, με αυτή την προκαταβολή, την ψήφο τους –αν και στις εκλογές δεν ισχύουν τα προσύμφωνα. Θα τους μαυρίσουν με Camel fast –για να μη φύγουμε ακόμα απ’ τις καμήλες και τη χώρα του Marlboro. Ή, για να το πούμε αλλιώς κι εφάπαξ: είναι να μη σε φτύσει η καμήλα.

Αλλά δεν ξέρω αν ισχύει αυτό και με την καμηλοπάρδαλη. Ισως. Μπορεί όμως οι καμηλοπαρδάλεις και να γλείφουν εκεί όπου έφτυσαν, όπως γίνεται συχνά και με τους οπορτούνες. Και βέβαια, άλλο να φτύσεις μία φορά, κι άλλο επί πενήντα χρόνια να κάνεις ως κορόιδο ή ρομπότ πορείες στο αμερικάνικο προξενείο κάθε τόσο, και τώρα να σου λέει ο άλλος πως ο Τραμπ είναι μέγας (ενώ πριν έλεγε τέτοιο κακό να μη μας βρει –σκέψου οξυδέρκεια) και πως είναι διαβολικός αλλά για καλό σκοπό. Οπ, να τος πάλι ο μαρξιστικός Μακιαβέλι, να το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», να το το ΝΑΤΟ, απ’ το οποίο θα έβγαινε αμέσως. Διαβολικό. Αλλά έδωσε μιαν πειστική εξήγηση ο κ. Φίλης: στιγμιαίο ήταν το ατόπημα, είπε. Οπως και το πραξικόπημα, όπως και ο νεσκαφέ, στιγμιαίος. Στιγμιαία μπορεί ο κάθε πρωθυπουργός να λέει ό,τι θέλει –όπως και την επόμενη στιγμή επίσης. Αλλά για να γυρίσουμε στις παροιμίες υπάρχει κι εκείνη που λέει, γλίτωσε από μια κακή στιγμή για να ζήσεις εκατό χρόνια.

Από στιγμή σε στιγμή μπορείς να λες ό,τι θες, αφού κανένα δευτερόλεπτο δεν επαναλαμβάνεται, οπότε η ρήση Φίλη ισχύει αενάως, στο διηνεκές. Κάθε στιγμή μπορείς να πετάς κι από ένα πυρότουβλο, δεν υπάρχει διαστολή του χρόνου, άρα είσαι εντάξει, η φράση δεν ισχύει στον επόμενο χτύπο –αν και υπάρχει και η άλλη ωραία ρήση που λέει ότι «το πιο απαράδεκτο με τον θάνατο είναι ότι την προηγούμενη στιγμή ζούσες». Μήπως κι ο Κανελλόπουλος που είπε στον Βαν Φλιτ «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» δεν ήταν μια διεθνιστική, στιγμιαία φράση; Να, όμως, που επαναλαμβάνεται, έστω ως φάρσα, που είναι και χειρότερο, αν και πιο νόστιμο.

Δεν πειράζει, η ψωριώσα κάμηλος όλα τα αντέχει. Πολύν φέρει φόρτον. Και μπορεί μετά το όνομα Ερνέστος (απ’ τον Τσε), τώρα που φάνηκε το αμερικάνικο φως το αληθινό, ο επόμενος υιός του ηγέτη να ονομαστεί τιμητικώς Ντόναλντ, απ’ το Τραμπ. Ολα είναι πιθανά, εξάλλου και να συμβεί, το πολύ να θεωρηθεί ένα στιγμιαίο λάθος, άσχετα αν το όνομα ισχύει για πάντα –τουλάχιστον ίσχυε, εφόσον τώρα, με τα νέα δεδομένα, μπορεί να σε λένε Βαγγέλαρο κι αύριο να γίνεις μια χαρά Ελεονώρα. Γιατί όχι; Η ευτυχία μετράει στον άνθρωπο και οφείλουμε όλοι να τη στηρίζουμε παντοιοτρόπως. Οπως μπορούμε να αλλάξουμε όνομα και στο αμερικάνικο προξενείο και να το κάνουμε το προξενείο του μεγάλου μας συμμάχου. Εξάλλου κοστίζει φτηνά, ούτε δύο δισ. εξακόσια.

Η γριά δεν είχε διάβολο κι αγόρασε γουρούνι, λέει μια άλλη σοφή κουβέντα. Για να μη θυμηθώ τη γάτα που για ένα ψάρι πούλησε το σπίτι. Πάντως βρήκαμε δουλειά σε αμερικάνους πολίτες, στο πλαίσιο του διεθνισμού, κάναμε το διεθνιστικό μας καθήκον, οπότε ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση; Με βάση τον Μαρξ, είναι μια επαναστατική κίνηση η αγορά για τα F-16. Τι θα γίνει βέβαια αν οι Τούρκοι δώσουν αύριο πέντε δισ., που τα έχουν κιόλας, και βρούνε δουλειά σε διπλάσιους Αμερικάνους; Με ποιον θα είναι τότε ο Τραμπ; Αυτό μην το ρωτάτε, εξάλλου ήταν ένα στιγμιαίο deal, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Πάντως η ψωριώσα κάμηλος έχει τώρα στις καμπούρες της κάποια αεροπλάνα, ενώ βαδίζει στην έρημο και την κατατρώνε οι ψείρες. Αυτό μετράει. Κι επιπλέον, ίσως ησυχάσουμε και από τις πορείες στο αμερικάνικο προξενείο –αν και χλωμό το βλέπω. Η γυμναστική πρέπει να γίνεται για να μη σκεβρώνουν τα αντιιμπεριαλιστικά ανακλαστικά. Κι ενώ δίνουμε 2,5 δισ. για το στράτευμα, είμαστε και κατά των παρελάσεων, που είναι στρατοκρατικές. Ετσι συμβαίνει: άμα δεν μπορείς να δείρεις τον γάιδαρο, τα βάζεις με την παρέλαση. Και πώς να τον δείρεις, αφού ο γάιδαρος πετάει, πάντα πετούσε (λένε τώρα) και μάλιστα ταχύτερα απ’ τα F-16, σπάζοντας το φράγμα του ήχου;