Γκάζια

Διασάλευση της ισονομίας; Στοχοποίηση του πλούτου; Ιδεολογικοποίηση της φτώχειας; Γραφικές εμμονές; Επικοινωνιακό τρικ της κυβέρνησης στα πλαίσια του «να σε κάψω Γιάννη μου, να σ’ αλείψω λάδι;». Αριστερή κολυμβήθρα του Σιλωάμ; Αντιστάθμισμα στην περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων; Λαϊκισμός που γκαζώνει; Το νομοσχέδιο για τον νέο ΚΟΚ, σύμφωνα με το οποίο το ύψος των προστίμων για τροχαίες παραβάσεις θα καθορίζεται με εισοδηματικά κριτήρια, σηκώνει πολλή κουβέντα ως προς τα κίνητρα, τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητά του. Η ιδέα πάντως είχε πέσει για πρώτη φορά από τον ανελίτη υφυπουργό Υποδομών και Συγκοινωνιών Νίκο Μαυραγάνη, μετά το πολύνεκρο ατύχημα που προκάλεσε η Πόρσε του υιού Βακάκη. Τότε που ακούσαμε για «ταξικά τροχαία».

Η μπαντιέρα της ταξικής τοξικότητας ωστόσο έχει πολλές τρύπες. Πρώτα απ’ όλα, παραβάσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια ζωή δεν έχουν ταξικό πρόσημο. Τα γκάζια του φτωχού σκοτώνουν όπως ακριβώς και τα γκάζια του πλούσιου. Κι ύστερα, ποιος είναι ο φτωχός και ποιος ο πλούσιος σε μια χώρα που μεγαλογιατροί δηλώνουν δέκα χιλιάδες εισόδημα τον χρόνο, ο παρ’ ολίγον καναλάρχης Χρήστος Καλογρίτσας είχε επί δέκα χρόνια μέσο προσωπικό εισόδημα λιγότερο από 3.500 ευρώ και οι αποταμιεύσεις του Πάνου Καμμένου δεν ξεπερνούν τις 8.500 ευρώ; Στο ότι ισχύει και σε άλλες χώρες, το αντεπιχείρημα είναι ότι οι άλλες χώρες έχουν άλλο νομικό πλαίσιο και, κυρίως, εκεί ο φτωχός είναι όντως φτωχός και ο πλούσιος όντως πλούσιος. Από την άλλη, αν το σκεπτικό είναι η πάταξη της νοοτροπίας «πληρώνω και παρανομώ», το «πληρώνω λιγότερα γι’ αυτό παρανομώ» δεν το σκέφτηκε κανένας; Ή όλοι οι φτωχοί είναι εξ ορισμού έντιμοι; Παίζει κι αυτό αλλά μόνο στη «Συνοικία το όνειρο».