Ηττα

Χθες η κυβέρνηση υπέστη μια καθαρή κοινοβουλευτική ήττα. Η πλειοψηφία της ουσιαστικά κατέρρευσε σε μια ψηφοφορία που είχε πάρει εμβληματικό χαρακτήρα.

Και ταυτοχρόνως ανέδειξε το μεγάλο ρήγμα που την διαπερνά ανάμεσα σε μια χαοτική Αριστερά και σε μια Δεξιά που ακόμη κι αν δεν είναι «τυχοδιώκτες» (όπως τους αποκάλεσε ο πρόεδρος της ΝΔ…) σίγουρα δεν είναι η «πατριωτική Κεντροδεξιά» που διαφημίζει ο Πρωθυπουργός.

Αν αυτό επεδίωκε η αντιπολίτευση, το πέτυχε.

Αλλά δεν πέτυχε τίποτα περισσότερο. Η ήττα της κυβέρνησης δεν εξελίχθηκε σε Βατερλώ.

Κι αυτό επειδή η επίφαση μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας διατηρήθηκε χάρη σε κάποιες ψήφους της Κεντροαριστεράς –ειδικότερα του Ποταμιού και του Θεοχαρόπουλου.

Αν τέτοια ήταν η πρόθεσή τους, πέτυχαν και αυτοί.

Το οφθαλμοφανές αποτέλεσμα όμως είναι ότι όχι μόνο η συγκυβέρνηση αλλά και η υπό ενοποίηση Κεντροαριστερά έδωσε εικόνα ασύντακτου ασκεριού –υποθέτω ότι αποκαλύπτει τις αντιφάσεις που την διαπερνούν.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και την τελική γραμμή της ΔΗΣΥ άλλοι ψήφισαν, άλλοι αγνόησαν κι άλλοι έλειπαν –το 1/3 της Κοινοβουλευτικής Ομάδας…

Ετσι η μόνη παράταξη που βγήκε τελικά συντεταγμένη από τη συζήτηση ήταν η ΝΔ.

Ο λόγος είναι απλός: ο Μητσοτάκης επέλεξε να διατυπώσει μια μετριοπαθή άποψη, στα πλαίσια της κοινής λογικής, ακόμη κι εναντίον κάποιων στελεχών του.

Αν δεν υπήρχαν κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες, θα μπορούσε εύκολα να αποτελέσει ένα πεδίο σύγκλισης μεταξύ κυβέρνησης και υπολοίπων –θέλω να ελπίζω ότι μόνο βλακώδης φανατισμός κάνει την «Αυγή» να χαρακτηρίζει τις θέσεις της ΝΔ… «Μεσαίωνα».

Το θετικό δηλαδή για τον Μητσοτάκη είναι ότι σε ένα δύσκολο κι ιδιαίτερα ευαίσθητο για την παράταξή του θέμα προσπάθησε να κινηθεί σε έναν κεντρώο χώρο και να απευθυνθεί στο ευρύτερο εθνικό ακροατήριο.

Το οποίο όχι μόνο δεν έδειξε να κατανοεί τις ισοπεδωτικές ή σκοταδιστικές κραυγές των μεν ή των δε, αλλά ήταν και συντριπτικά αντίθετο στο όριο των 15 ετών για την αλλαγή ταυτότητας φύλου.

Εκεί το πράγμα μπάταρε για την κυβέρνηση. Και πρώτος το κατάλαβε ο Πρωθυπουργός του οποίου ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το πολιτικό ένστικτο.

Δεν είναι τυχαίος ο έκδηλος εκνευρισμός του σε μια αιφνιδιαστική κι εκτός προγράμματος επανεμφάνιση στο βήμα. Ούτε ότι πιάστηκε από το ατυχές παράδειγμα των «εξωγήινων» για να πει… τι ακριβώς; Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα.

Το βέβαιο είναι ότι ζήσαμε την πρόβα τζενεράλε ενός έργου φθοράς που θα βλέπουμε όλο και πιο συχνά.

Θα το αντέξει η κυβέρνηση; Δεν το ξέρω. Αλλά θα πρέπει να ζήσει με τη φθορά.