Ηταν αυτό που φοβόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να του επεφύλασσε η πολιτική του μοίρα ως κυβέρνηση: μια αριστερή παρένθεση. Μόνο που αν αυτή η παρένθεση δεν ήταν ζωντανός εφιάλτης αλλά όνειρο που έγινε πραγματικότητα, διήρκεσε πολύ λίγο. Κράτησε μόλις δυο μέρες, όσο και η συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Και τώρα, μέχρι την επόμενη, το επόμενο όνειρο, δεν απομένει στους συριζαίους παρά να επιστρέψουν στην καθόλου αριστερή καθημερινότητά τους: στη συμβίωση με την λάιτ Ακροδεξιά, στις εθνολαϊκιστικές κραυγές που μοιράζονται μαζί τους, στην κυνική διαχείριση της εξουσίας.

Δεν είναι ωστόσο κι εντελώς βέβαιο ότι θα υπάρξει επόμενη. Στα δυόμισι χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ζήσει μόλις δύο παρενθέσεις. Από την προηγούμενη, που ήταν η ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, έχουν περάσει δυο ολόκληρα χρόνια. Είναι ένας ρυθμός που δεν αφήνει περιθώρια ούτε σε πολλά ούτε σε μεγάλα όνειρα. Είναι αμφίβολο εάν οι βουλευτές του θα ζήσουν ξανά μια τέτοια στιγμή μεγαλειώδους αριστεροσύνης μέχρι να λήξει η θητεία τους. Φαντάζει αδύνατο, ας πούμε, να ξεχαρμανιάσουν με ένα νομοσχέδιο για τον διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος.

Εντάξει, τουλάχιστον θα έχουν κάτι να θυμούνται. Να νοσταλγούν εκείνη τη μέρα που από το βήμα της Βουλής υπερασπίστηκαν το δικαίωμα του ατόμου στον αυτοπροσδιορισμό και επεσήμαναν την υποχρέωση μιας κοινωνίας να εξασφαλίζει όλο και περισσότερους βαθμούς ελευθερίας στα μέλη της. Μόνο που δεν υπάρχει νοσταλγία χωρίς θλίψη. Στους συριζαίους η μέρα αυτή θα θυμίζει τη νιότη που τους έλεγε ότι θα γίνονταν άλλοι.