Η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος του Χιου Χέφνερ μας βρήκε κάπως ντεφορμέ. Αντε τώρα να εξηγήσεις σε μια γενιά χαρούμενων αυνανιστών ότι η όλη φάση δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια παιδαριώδης επιθετικότητα, ίδια μ’ αυτήν που εκλύθηκε για τα κιλά της Λίντα Εβανγκελίστα και το θράσος της Μπριζίτ Μπαρντό να γίνει ογδονταδύο χρονών γραία αντί να κοιμηθεί δια παντός στα τριανταπέντε της, όπως έκανε η καημένη η Μέριλυν, παρέχοντας έτσι στους πιστούς της, «ανακούφιση» εις το διηνεκές.

Το πήρα μονορούφι και φούσκωσα. Δεν είμαι πια για μεγάλες ανηφόρες αλλά και οι κατηφόρες μού είναι πλέον απείρως πιο κουραστικές. Εχασε το μυοσκελετικό τα ερείσματά του, έχασαν και οι πατούσες μου την δεινότητά τους να βεντουζώνουν πάνω στις θέσεις τους. Πού παλιά, τότε που δεν με κούναγες από ‘κει πάνω ούτε με βίντσι! Ας κουτρουβαλήσουμε το λοιπόν στην κατωφέρεια, με την ελπίδα να συναντηθούμε κάποτε στον πάτο, γιατί εκεί συναντιούνται στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, ου κουκούτσι μυαλό θα πρόσθετα εγώ. Διότι πρέπει να είσαι τω όντι πολύ άμυαλος για να επιμένεις ότι το γυναικείο σώμα δεν είναι προς εμπορευματοποίηση. Κακά τα ψέματα. Το γυναικείο σώμα, πουλάει και θα πουλάει καλά, εν αντιθέσει προς το αντρικό που όλως παραδόξως δεν το αγοράζει κανείς. Και μήπως δεν είναι αυτό μια αδικία της φύσεως; Ενας γρίφος της σεξουαλικότητας; Μια ακόμη ανωμαλία της ελεύθερης αγοράς; Ενα, νομισματικού χαρακτήρος κυρίως, πρόβλημα, αν μάλιστα λάβει κανείς υπ’ όψιν του τα λίγα σεντς που κόστιζε στην Αμερική το Playboy, την ώρα που η ισοτιμία στην Ανατολή ήταν τρεις καμήλες κι ένα κοπάδι αιγοπρόβατα; Εκεί τουλάχιστον, έπαιρνες ολόκληρη τη γυναίκα και δώρο τη μικρή της αδελφή, ενώ στην υπό εξέτασιν περίπτωση έπαιρνες, να μην πω τώρα τι κι αρχίσουν να μου τηλεφωνάνε οι διορθωτές από την εφημερίδα. Εν ανάγκη παιδιά, βάλτε το στη στήλη της μαγειρικής. Δέκα ξερά κρεμμύδια ολόκληρα και πέντε σκελίδες σκόρδο λειωμένες στο μούλτι. Φιλετάρουμε το κουνελάκι, το πλένουμε με ξύδι και το στεγνώνουμε με απορροφητικό χαρτί.