Κομμουνιστικά

Προβεβλημένα στελέχη της ΝΔ (Αδωνις Γεωργιάδης, Κώστας Καραμανλής Γ’, Θεόδωρος Φορτσάκης) έσπευσαν να ξεκαθαρίσουν πως «άλλο ναζισμός, άλλο κομμουνισμός» –χειρότερος ο πρώτος από τον δεύτερο. Ο Κώστας Καραμανλής Β’ που, κατά δήλωσή του, είχε μελετήσει όλο το «Κεφάλαιο» (δήλωση που ούτε καν ο Πουλαντζάς ή ο Μπαντιού τόλμησαν ποτέ να κάνουν) θα μπορούσε ως μαρξολόγος να διεκδικήσει να τοποθετηθεί επί του θέματος –αλλά έχει διαβάσει και ο Γ’ όλο το «Κεφάλαιο»; Και οι υπόλοιποι;

Ακόμη και η ανάγνωση του Κεφαλαίου δεν βοηθά επί του θέματος: ο Μαρξ έγραψε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» αλλά όλα τα μαρξιστικά κόμματα ονομάζονταν ώς το 1917 σοσιαλιστικά, σοσιαλδημοκρατικά, εργατικά –στον Λένιν οφείλεται η ονομασία Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως βάφτισε τότε τη φράξια του Σοσιαλδημοκρατικού Ρωσικού Κόμματος που ήταν γνωστή ως «μπολσεβίκοι». Για να δηλώσει την πλήρη απόσχισή του από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Η ιστορία του κομμουνισμού ως πολιτικής ιδεολογίας (μαρξισμός-λενινισμός) και καθεστωτικής πρακτικής αρχίζει με τον Λένιν.

Βεβαίως, δεν υπήρξαν όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα εγκληματικά, δεν διέπραξαν όλα γενοκτονίες και μαζικές εκκαθαρίσεις σε όλη τη διάρκειά τους: η ΕΣΣΔ του Γκορμπατσόφ δεν ήταν ίδια με του Στάλιν. Ούτε η Κούβα του Κάστρο ή η Ανατολική Γερμανία του Χόνεκερ είναι ισάξιες της σταλινικής Ρωσίας, της μαοϊκής Κίνας, της πολποτικής Καμπότζης. Αλλά το ίδιο ισχύει και για τα φασιστικά καθεστώτα: η Ιταλία του Μουσολίνι, η Πορτογαλία του Σαλαζάρ και η Ισπανία του Φράνκο δεν είναι ισάξιες της ναζιστικής Γερμανίας. Επομένως, να είμαστε αντιναζί αλλά όχι αντιφασίστες; Να είμαστε αντισταλινικοί αλλά όχι αντικομμουνιστές; Αυτό προτείνουν όσοι δηλώνουν «άλλο κομμουνισμός, άλλο ναζισμός»;

Στη χώρα μας βαραίνει η σκιά του Εμφύλιου, τα εγκλήματα που έγιναν κατά των ηττημένων κομμουνιστών από τους νικητές εθνικόφρονες –αντικομμουνισμός, στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα σημαίνει στυγνή καταστολή, κομμουνιστική σχεδόν. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι από τη μια πλευρά ήσαν οι αγνοί ιδεολόγοι που πάλευαν για «ψωμί, λευτεριά και τιμή του λαού» και από την άλλη οι στυγνοί εγκληματίες «μοναρχοφασίστες γερμανοτσολιάδες δωσίλογοι». Αυτό το ξέρουμε πια πολύ καλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο ηθικό πλεονέκτημα διεκδικούσε και τις ίδιες κατηγορίες απηύθυνε εναντίον των αντιπάλων του τα τελευταία χρόνια.

Θα πρέπει μάλλον να εννοήσουμε τις φιλοκομμουνιστικές τοποθετήσεις των βουλευτών της ΝΔ ως δήλωση μετανοίας, ως προσπάθεια αποκήρυξης πολιτικών προγόνων. Ομως η ΔΗΣΥ και Το Ποτάμι τι λόγο έχουν να «καταδικάζουν τα εγκλήματα από όπου και αν προέρχονται» αλλά να θεωρούν καλύτερα τα κομμουνιστικά από τα φασιστικά; Επειδή τα δύο κόμματα δεν τα βαρύνουν προγονικά αμαρτήματα, να υποθέσουμε ότι αποδέχονται τον λενινισμό σαν καλύτερη πολιτική θεωρία από τον ναζισμό;