Πριν από δέκα χρόνια είχε γραφεί μια επιφυλλίδα σ’ αυτήν εδώ την εφημερίδα για έναν κρατούμενο σ’ ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Είχε επιχειρήσει να διαρρήξει μια τράπεζα, είχε συλληφθεί, είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει κι είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο, όπου φυλασσόταν, ενώ νοσηλευόταν, από δύο αστυνομικούς άλλοτε όρθιους κι άλλοτε καθιστούς έξω από το δωμάτιό του. Στην άκρη του ενός από τα πέντε κτίρια του νοσοκομείου το δωμάτιό του, είχαμε «συνάψει» μια σχέση με τον κρατούμενο, γιατί χωρίς ο ίδιος να μας βλέπει –φως μέσα, σκοτάδι έξω –στεκόμασταν για λίγα λεπτά στο παράθυρο, καθώς φεύγαμε αργά τη νύχτα από τη δίωρη «βάρδια» μας σε συγγενικό άτομο, που έχει φύγει στο μεταξύ, παρατηρώντας το πρόσωπό του, που αν το κοίταζες, χωρίς να ξέρεις τι έχει συμβεί, αδιανόητη θα σου φαινόταν, από πλευράς του, η «επιχείρηση» της διάρρηξης, ενώ η απόπειρα της αυτοκτονίας θα έμοιαζε με ένα ενδεχόμενο, έτοιμος ο ίδιος να το επαναλάβει ανά πάσα στιγμή.

Τι έγινε, αλήθεια, μέσα στα δέκα αυτά χρόνια; Επέστρεψε στη γενέτειρά του, μια δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας υπήρξε πιο αποτελεσματική ή μήπως όταν αποφυλακίστηκε, κατόρθωσε να βρει μια δουλειά και να φτιάξει δική του οικογένεια που θα τον στηρίζει και θα τον παρηγορεί, χωρίς ποτέ να μάθει για την «παρένθεση» της δοκιμασίας του, έστω κι αν για τον ίδιο θα πρέπει να στάθηκε μια καθοριστική εμπειρία;

Τι παράξενη, στ’ αλήθεια, που είναι η ζωή. Να μας στοιχειώνει η παρουσία ενός ανθρώπου που δεν υποψιάστηκε καν την ύπαρξή μας κι ενώ έμοιαζε μέσα στο δωμάτιο «κελί» του νοσοκομείου να μην μπορεί τίποτα να τον παρηγορήσει, ο ίδιος να έχει παρηγορήσει εμάς που ήμασταν σε ασυγκρίτως πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με τη δική του. Με την αμφιβολία πάντα ότι οι κεραίες του, που αναμφισβήτητα η δοκιμασία του θα τις είχε κάνει πολύ ευπαθείς, συνελάμβαναν την παρουσία ενός ανθρώπου, όχι βέβαια σε απόσταση μόλις δύο μέτρων από τον ίδιο, αλλά μίλια μακριά, που προσπαθούσε να τον πείσει ότι δεν είχαν τα πάντα χαθεί. Οπως συμβαίνει άλλωστε με όλους μας, όταν μας πνίγει το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μας και μέσα μας.