Από πού πηγάζει το μένος του Δημήτρη Παπαδημούλη εναντίον του Πύρρου Δήμα; Και ποια η νομιμοποιητική βάση για αυτή την επίθεση; Η αφορμή ήταν η άποψη του ολυμπιονίκη της άρσης βαρών ότι άριστος μπορεί να είναι ένας μαθητής για διαφορετικούς λόγους, ώστε να δικαιούται τη σημαία: «Αριστος είναι και ο μαθητής που οι γονείς του δεν μιλούν ελληνικά, που ο ίδιος δεν θεωρείται Ελληνας στα χαρτιά, και όμως μιλάει, γράφει και αισθάνεται όπως ένας από εμάς. Ομως άριστος είναι και ο μαθητής που μετά το σχολείο πηγαίνει και κάνει μεροκάματο για να στηρίξει την οικογένειά του. Αλλά και αυτός που διακρίνεται στη μουσική, που χορεύει ή έχει θεατρικό ταλέντο…».

Θα ανέμενε κανείς μεγαλύτερες αντοχές από έναν ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που προσφεύγει στο τουίτερ σαν αντηχείο της αυτοεξόριστης φωνής του από την εσωκομματική διαπάλη. Θα ανέμενε ότι θα διάβαζε πολιτικά και όχι μικροκομματικά τη δήλωση του Πύρρου Δήμα. Και ότι έτσι θα απέφευγε την εμπάθεια που έπνιξε εν τη γενέσει του το πολλοστό τιτίβισμά του. Ξεκινάει με ειρωνεία –ο «πολιτικός εξόριστος» Δήμας –για την επαγγελματική επιλογή του τελευταίου να ζήσει στις ΗΠΑ και ολοκληρώνει με ειρωνεία συγκρίνοντας τον «βουβό βουλευτή» με τον «6 μηνών πολιτικό κρατούμενο» Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η στόχευση του μένους είναι όσα συμβολίζει ο Δήμας στο φαντασιακό του Παπαδημούλη. Την αριστεία μέσω του αθλητισμού, τη συνεχή ενσωμάτωση μέσα σε μια φοβική αρχικά κοινωνία, την ελεύθερη έκφραση της προσωπικής γνώμης που συγκρούεται με την κυβερνητική πολιτική. Για τον Παπαδημούλη, ακόμη και ο Πύρρος Δήμας πρέπει να χαμηλώσει και να καταλήξει ένας πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Με τον τρόπο του ο Παπαδημούλης εκφράζει το αταξικό μένος και τη μνησικακία του ΣΥΡΙΖΑ για όσους τον έχουν ξεπεράσει ήδη. Για τον Παπαδημούλη, ένα χρυσό μετάλλιο αξίζει όσο ένα τουίτ.