Πάλι καλά που δεν τσαντίστηκε ο Χάρυ Κλυνν. Στη θέση του θα το είχα πάρει πολύ στραβά. Οπως ο Πολύδωρας, τότε που του έδιναν το ΕΣΡ αλλά του το πήραν μέσα από τα χέρια. Δεν είναι ωραίο να «δειγματίζεις» ανθρώπους για να δεις αν σε παίρνει να τεντώσεις κι άλλο το σκοινί. Ψιτ, κύριε μικροπωλητά, κύριε μικρέμπορα. Κουμαντάροντας έτσι τη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση, δεν θα πας και πολύ μακριά. Οχι πάντως μακρύτερα από τον ιερό της περίβολο με τα στραβοπαρκαρισμένα και το άρτι αποκαλυφθέν ηρώον. Στου οποίου τα αποκαλυπτήρια, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είδα δα και τα πλήθη που έκλειναν τη Μεσογείων τις μέρες του «μαύρου». Μόνον ο Τσακνής ήταν εκεί, μαζί με τη Μαυροφόρα (απελπισιά, πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι). Τι να απόγιναν όλες αυτές οι εξεγερμένες ψυχές;

Το ξέρω, το ξέρω. Οποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά, αλλά εδώ μας πιάσανε με τα σώβρακα. Συγγνώμη κιόλας, κύριε Παππά μου, αλλά από καιρό ήθελα να σας κάνω αυτή την ερώτηση. Και συγκεκριμένα, τι ακριβώς έκαναν οι 19 (δεκαεννέα) περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΑ το βράδυ του μεγάλου σεισμού, τότε που η Κως παραλίγο να προσαρτηθεί στην Τουρκία; Για τους 18 (δεκαοχτώ), το κατανοώ. Ο δέκατος ένατος όμως; Ο περιφερειακός σταθμός του Νότιου Αιγαίου; Γιατί σιώπησε επί δίωρον αφήνοντας εκτεθειμένη την ΕΡΤ να δείχνει ντοκιμαντέρ για προβλήματα στυτικής δυσλειτουργίας, την ώρα που οι φήμες ξεσάλωναν και οι τρελαμένοι κάτοικοι δεν ήξεραν τι τους συμβαίνει; Ποιος ο λόγος να διατηρούμε περιφερειακούς σταθμούς, αναίσθητους σε κούνημα 6,5 της κλίμακας Ρίχτερ; Το ίδιο με είχε απασχολήσει και στον σεισμό της Καλαμάτας το 1986. Το παράρτημα της ΕΡΑ στην Πάτρα ούτε τότε είχε ανταποκριθεί στο έκτακτο γεγονός.

Γι’ αυτό κι εγώ, για να μην έχω ανάγκη κανέναν, απέκτησα οικιακό σεισμογράφο. Αλήθεια σας λέω. Ενα ποτήρι νερό δίπλα από το πληκτρολόγιό μου που δεν με έχει προδώσει ποτέ. Με το που θα παρατηρήσω την πρώτη ρυτίδα στη στάθμη του, δίνω αμέσως την είδηση κι ανεβαίνω στην ταράτσα. Αρπάζω τη λεμονιά γλάστρας από τον κορμό κι αρχίζω το pole dancing. Δοκιμάστε το. Πιάνει.