Κρυφοκοιτάζω πάνω από τον ώμο της μικρής Ινδής καθώς περιμένουμε στην αίθουσα του αεροδρομίου. «Φεύγουμε από Ελλάδα σήμερα και πάμε Τουρκία» γράφει στο κινητό της. Οι απαντήσεις καταφθάνουν απ’ όλο τον κόσμο. «Εμείς είμαστε Ελβετία» γράφει μια συμμαθήτριά της. «Αναχωρουμε για Αμερική» ανακοινώνει ένας άλλος. Στο app της εμφανίζεται ο παγκόσμιος χάρτης με τα πρόσωπα των φίλων της στις χώρες όπου βρίσκονται –στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Οταν θα έρθει η ώρα για την πρώτη έκθεση της σχολικής χρονιάς –εκείνο το περίφημο «Πώς πέρασα το καλοκαίρι μου» –η δασκάλα τής τάξης δεν θα βαρεθεί καθόλου…

Επιβιβαζόμαστε με τα κορίτσια της Εθνικής Πόλο. Τελικός τους προορισμός η Ουγγαρία και το Παγκόσμιο Πρώταθλημα Υγρού Στίβου. Φρέσκες, δυναμικές, άλλες πιο σοβαρές, άλλες πιο χαριτωμένες. Κάποιες είναι παλιότερες στην ομάδα, εξηγεί η φυσικοθεραπεύτρια, και κάποιες είναι καινούργιες. Ολες πολιταξιδεμένες, κοσμοπολίτισσες και με μάτι που γυαλίζει για διάκριση. Μια νέα γενιά που αγωνίζεται παντού στον κόσμο.

Παίρνουμε τις θέσεις μας μέσα στο αεροπλάνο. Μια νεαρή μαντιλοφορούσα μουσουλμάνα με τους δυο γιους της κάθονται στην ίδια σειρά. Δίπλα μου ο 5χρονος Τούρκος κοιτά τα πάντα με εξαιρετική περιέργεια. Μπροστά στον καθένα μας μια προσωπική οθόνη. Οσο να αγγίξουμε οι δύο γυναίκες δειλά δειλά το μενού, ο πιτσιρικάς έχει ήδη αρπάξει το κοντρόλ και σερφάρει άνετα. Κοιταζόμαστε με κατανόηση. Εγώ Χριστό, εσύ Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ (στην τεχνολογία). Ο μικρός συνεχίζει απτόητος να σερφάρει χωρίς να καταλαβαίνει τους δικούς μας περιορισμούς. Δεν ξέρει πώς ήταν ο κόσμος πριν. Γνωρίζει έναν κόσμο στον οποίο τα πάντα βρίσκονται στην άκρη των δακτύλων του.

Ο Μάριο και η Σίλια είναι από την Κόρδοβα της Αργεντινής. Περιμένοντας στο τράνζιτ δηλώνουν ικανοποιημένοι: γύρισαν πολλές ευρωπαϊκές χώρες με το σακίδιο στον ώμο. Συγκρίνουν παραλίες, γιορτές, φαγητά, έθιμα, φιλοξενία. Είναι έτοιμοι τώρα για την Ασία, ο χρόνος δεν τους κυνηγά. Προετοίμαζαν αυτό το ταξίδι αρκετά χρόνια. «Μια ζωή δεν φθάνει για να τα δεις όλα» συμφωνούν. «Αλλά τα σύνορα που διασχίζεις σε αλλάζουν, ανοίγουν το μυαλό σου».

Στην Αγκυρα ο Γιώργος ζει τα τελευταία 4 χρόνια. Πυρηνικός φυσικός, βρήκε στην τουρκική πρωτεύουσα ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο που εντυπωσίασε ακόμα και τους ιάπωνες συνεργάτες του. Οι συμφοιτητές του στο διδακτορικό στη Θεσσαλονίκη βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Ούτε ένας στην Ελλάδα. Μια κοινότητα που σκέπτεται ελληνικά αλλά μιλά παγκόσμια.

Η Νατζίμπι είναι εσωστρεφής. Ζει στη Βενεζουέλα, αλλά η καταγωγή της είναι από τη Συρία και την Ισπανία. Πόσες γενιές μετανάστευσης συνωμότησαν για να δημιουργηθεί, αναρωτιέται συχνά. Πώς αυτοπροσδιορίζεται; Δεν είναι εύκολο να κουμαντάρω τόσους προγόνους, απαντά γελώντας. Ας πούμε, απλά, πολίτης.

Ο Ολεγκ είναι Ρώσος αλλά ζει στη Γερμανία. Καμεραμάν σε μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο, έχει αποστολές να διηγείται –συναρπαστικές, περιπετειώδεις, πολεμικές. Δεν κουράζεται να είναι διαρκώς στον δρόμο; Εσύ σε πόσα τετραγωνικά αντέχεις να ζεις; ανταποδίδει την ερώτηση.

Από την εποχή που οι πρώτοι τεχνίτες επέτρεψαν στον άνθρωπο να δει μέσα από το τηλεσκόπιο, βάλαμε όρια στην απεραντοσύνη του χώρου. Τώρα πια είμαστε κάτοικοι ενός κόσμου χωρίς ουσιαστικά όρια. Ισως γι’ αυτό κάθε προσπάθεια περιχαράκωσης και «κλεισίματος» θα χτυπάει πάντα στο ερώτημα: Εσύ σε πόσα τετραγωνικά αντέχεις να ζεις;

Τελευταία Νέα