Πριν από τέσσερις μόλις μέρες έγραφα για τον αδηφάγο τρόπο που «καταναλώσαμε», ως ηδονοβλεψίες της βίας, το βίντεο με το λιντσάρισμα του αμερικανού τουρίστα στη Ζάκυνθο. Από τότε μέχρι σήμερα, «μπούκωσε» η επικαιρότητα με χαστούκια, γροθιές, προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς σε δημόσια θέα. Είχαμε την ενδοοικογενειακή βία στις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου, τη συνδικαλιστική βία του ΠΑΜΕ στην Καλαμάτα που υποχρέωσε να κλείσουν την Κυριακή καταστήματα που δούλευαν νόμιμα, την τσογλανίστικη βία των κουκουλοφόρων εναντίον του ελληνοαυστραλού τουρίστα. Ενώ, ως επεισόδιο ιδεολογικής «ενδοοικογενειακής» βίας κρίνω και το μπουγέλωμα των Φίλη και Ξυδάκη από πρώην συνοδοιπόρους τους στον δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Και είναι το βλέμμα των, περιλουσμένων με τη «λαϊκή αγανάκτηση», πρώην υπουργών της κυβέρνησης που δείχνει πόσο εύκολο είναι από το (αν όχι να καλλιεργείς) να ανέχεσαι τη βία εναντίον των πολιτικών σου αντιπάλων, να γίνεις κι εσύ θύμα της. Οσο εύκολο θεωρείς ότι είναι να πατάς με το ένα πόδι στη βάρκα της εξουσίας και με το άλλο στην τράτα των αντιεξουσιαστών. Αλλά η βία δεν έχει ιδεολογία. Δεν είναι ότι, απλώς, τη συνηθίσαμε. Γίναμε μεταπράτες της. Με το να διακινούμε σχετικά βίντεο και φωτογραφίες, έστω και με πρόσχημα την καταδίκη τους. Ετσι δημιουργείται ένα περιβάλλον φιλικό προς τη διατύπωση της άποψης ότι η βία είναι η μαμμή της Ιστορίας. Που δεν ξέρω αν το έχει πει ο Μαρξ, αλλά και πριν από πεντακόσια χρόνια έλεγαν ότι η Γη είναι επίπεδη. Ενώ εγώ πάλι λέω ότι ο πολιτισμός άρχισε εκείνη την ημέρα Χ που κάποιος άφησε κάτω την πέτρα την οποία ετοιμαζόταν να πετάξει στον αντίπαλό του και άρχισε να συζητάει μαζί του.

Τελευταία Νέα