Κάθε φορά που η επικαιρότητα επαναφέρει στη δημόσια σφαίρα τα γεγονότα της «περήφανης διαπραγμάτευσης» συμπληρώνονται μικρά κομμάτια του καμβά από τον χαμένο παράδεισο που κάποιοι είχαν οραματιστεί για την ελληνική κοινωνία. Κουπόνια αντί μισθών, ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση, ντου στο νομισματοκοπείο, διασφάλιση της σταθερότητας από τον στρατό κι άλλα χαριτωμένα. Μια νέα τάξη πραγμάτων στο εσωτερικό της χώρας, όπου το τραπεζικό σύστημα θα ήταν αποκομμένο από την υπόλοιπη Ευρώπη και θα λειτουργούσε με ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών, ή ένα παράλληλο νόμισμα σε ένα μάλλον παράλληλο σύμπαν. Μπορεί να ακούγονται ωραία σε μια κόλλα χαρτί ή σε μια χαλαρή παρουσίαση κάποιο βράδυ σε ένα σπίτι στην Κυψέλη, παρόλα αυτά, οι λειτουργίες αυτών των συστημάτων βασίζονται σε δυο βασικούς πυλώνες: πρώτον, στην εμπιστοσύνη, που για να χτιστεί ειδικά στον χρηματοπιστωτικό τομέα της Δύσης χρειάστηκαν δεκαετίες ή κι αιώνες και δεύτερον, στα επίπεδα ασφαλείας που για να τα φτάσουν, τράπεζες και κρατικές δομές, τα σχεδίασαν, τα δοκίμασαν, τα έβαλαν σε λειτουργία και τελικά τα καθιέρωσαν μέσα σε ένα διάστημα πολλών ετών. Τώρα το πώς ακριβώς όλα αυτά θα γίνονταν εν μέσω δημοψηφισμάτων, πολωτικού κλίματος, χορών στο Σύνταγμα και τραπεζικής κατάρρευσης μόνο o Γιάνης Βαρουφάκης μπορεί να το απαντήσει. Πάντα βέβαια, στη θεωρία.

Το μεγάλο μυστήριο από το καλοκαίρι του 2015, όπου η χώρα έφτασε μια ανάσα από την απόλυτη τραγωδία, περιστρέφεται γύρω από το ποιες ήταν οι πραγματικές επιδιώξεις του Αλέξη Τσίπρα. Η λογικοφανής απάντηση είναι ότι ο Πρωθυπουργός επέλεξε τότε να θυσιάσει το συμφέρον της χώρας για να επιβιώσει πολιτικά. Εστησε ένα θαυμάσιο σκηνικό σύγκρουσης, με τους απαραίτητους πρωταγωνιστές επί σκηνής και διηύθυνε το έργο μαεστρικά, μέχρι την τελευταία στιγμή της απόλυτης κωλοτούμπας.

Το σενάριο αυτό σκοντάφτει βέβαια στην πιθανότητα του ατυχήματος. Πόσο σίγουρος θα μπορούσε να ήταν ότι ένα απρόβλεπτο γεγονός δεν θα εκτροχίαζε το αρχικό πλάνο της τελικής απεμπλοκής; Αν η Ευρώπη πραγματοποιούσε τελικά το σχέδιο Σόιμπλε; Αν η Γαλλία δεν έμπαινε τελικά στο πλευρό της Ελλάδας για να αποφύγουμε τα χειρότερα; Αν το διχαστικό κλίμα έφτανε στα άκρα την κατάσταση και ματαίωνε τη διενέργεια δημοψηφίσματος; Υπάρχει μια σειρά από ερωτήματα που αδυνατίζει το σενάριο μιας καλοστημένης ιστορίας. Αυτό μας οδηγεί στη δεύτερη επιλογή, του απόλυτου αυτοσχεδιασμού: Ακούμε τον Βαρουφάκη και τις πιασάρικες θεωρίες του, τον αφήνουμε να τα εξηγεί στο Υπουργικό Συμβούλιο, τον θαυμάζουμε στις περιοδείες στην Ευρώπη και όταν συνειδητοποιούμε πως τα πράγματα έφτασαν στο αμήν, τον μαζεύουμε. Από πουθενά πάντως μέχρι στιγμής δεν προκύπτει ότι ο κ. Τσίπρας πίστεψε στον ρεαλισμό των εναλλακτικών σεναρίων του κ. Βαρουφάκη και της ομάδας του. Αυτό όμως δυσχεραίνει τη θέση του απέναντι στην ιστορία: Επιτρέποντας το τσίρκο του πρώτου εξαμήνου του 2015, ο κ. Τσίπρας υπονόμευσε δραματικά τις προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και τελικά το οικονομικό υπέδαφος της δικής του διακυβέρνησης. Του έμεινε βέβαια η περιγραφή του χαμένου Παραδείσου, στις γραμμές των βιβλίων του κ. Βαρουφάκη.