Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με την κυβέρνηση και τον εαυτό μας, εκλογικός ορίζοντας 2019 δεν υπήρξε ποτέ.

Το 3ο Μνημόνιο λήγει το καλοκαίρι του 2018 και εξαρχής μόνο δυο προοπτικές βρίσκονταν στο τραπέζι.

Είτε να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα επιτυχώς –«να βγούμε από τα Μνημόνια» κατά τη λαϊκή έκφραση.

Στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση θα σπεύσει να καρπωθεί την επιτυχία κάνοντας εκλογές αμέσως μετά. Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο 2018.

Είτε να πέσει το πρόγραμμα στα βράχια και να χρειαστούν νέες συμφωνίες μνημονιακού τύπου –δεν τολμώ να σκεφτώ τη χρεοκοπία…

Στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση θα κάνει εκλογές νωρίτερα για να μη χρεωθεί πλήρως την αποτυχία, ούτε τα νέα βάρη που αναγκαστικά θα προκύψουν. Κάποια στιγμή από το φθινόπωρο 2017 έως την άνοιξη 2018.

Από τι εξαρτάται; Από την πορεία των πραγμάτων.

Η κυβέρνηση θα κληθεί να αξιολογήσει εγκαίρως αν οδεύουμε προς την πρώτη ή τη δεύτερη εκδοχή. Κι αυτό θα προκύψει από την πορεία των οικονομικών μεγεθών του 2017 –την οποία θα γνωρίζουμε περί τον Οκτώβριο…

Αν τα πράγματα πάνε πολύ χειρότερα από τις προβλέψεις, τότε η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βιαστεί πριν καταρρεύσει κι άλλο.

Αν τα πράγματα κινηθούν λίγο – πολύ κοντά στις προβλέψεις, τότε έχει τη (σχετική) πολυτέλεια να κάνει Πρωτοχρονιά και να περιμένει το πρώτο τετράμηνο 2018.

Με άλλα λόγια, το πλαίσιο που περιέγραψα έχει ένα όνομα: μάχη με τον χρόνο.

Στη μάχη αυτή, η κυβέρνηση επέλεξε καταρχήν μια ορθή στρατηγική: ένα εμπροσθοβαρές τριετές πρόγραμμα.

Στο πρώτο μισό της εφαρμογής του μπορούσε να πάρει τα πιο σκληρά μέτρα –όταν το πολιτικό κεφάλαιό της ήταν ακόμη σχετικά εύρωστο.

Με την προσδοκία τα μέτρα αυτά να αποδώσουν καρπούς στο δεύτερο μισό του προγράμματος –ώστε να ανανεώσει το πολιτικό της κεφάλαιο πριν από τις εκλογές.

Περιέργως όμως αυτή η ορθή στρατηγική επιλογή ακυρώθηκε από τους ίδιους.

Η λογική της βρισκόταν στην ταχύτητα. Επέλεξαν τη χρονοτριβή.

Ακόμη κι αν δεν την επέλεξαν συνειδητά, αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Σπατάλησαν στην κουβέντα δυο χρόνια (τα 2/3 του προγράμματος…) και τώρα κλείνει (όπως κλείνει…) η δεύτερη αξιολόγηση.

Παρεμπιπτόντως, οι άλλοι ψηφίζουν και δεν βιάζονται.

Αντε τώρα μέσα σε λιγότερους από δώδεκα μήνες να ορθοποδήσει το καράβι!

Ως εκ τούτου οι εξελίξεις μοιάζουν προδιαγεγράμμενες –μόνο οι ανόητοι και οι εντεταλμένοι κάνουν ότι τις αγνοούν…

Διότι δεν είναι ότι κανείς ποτέ δεν κέρδισε σε δρόμο ταχύτητας τρέχοντας με βήμα σημειωτόν.

Είναι επίσης ότι κανείς ποτέ δεν κέρδισε μια μάχη με τον χρόνο κουβεντιάζοντας!