Αναζήτηση
Η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν τους κάθεται ούτε βαλές στην ξερή. Οι συριζαίοι υποστήριξαν το Podemos και το Podemos έχασε –σε δύο εκλογές για να το εμπεδώσει…
Μετά ήθελαν τον Βίλντερς στην Ολλανδία για να γίνει κόλαση στην Ευρώπη, αλλά οι Ολλανδοί δεν τους έκαναν το χατίρι και ψήφισαν τους κανονικούς.
Στη Γαλλία κατάφεραν να χάσουν σε δύο φάσεις. Πρώτα υποστήριξαν τον Αμόν ως αριστερό σοσιαλιστή και αφού πάτωσε στις δημοσκοπήσεις έτρεξαν στο πλευρό του Μελανσόν που (υποτίθεται) θα νικούσε ώστε αυτή τη φορά να γίνει Κόλαση η Ευρώπη.
Πάει κι ο Μελανσόν –τζάμπα τα εισιτήρια της Ζωής για το Παρίσι…
Και όχι μόνο αυτό, αλλά το άθροισμα των ψήφων της γαλλικής Αριστεράς (σοσιαλιστές, κομμουνιστές και παρδαλοί) με το ζόρι φτάνει το 26% –είναι το χαμηλότερο ποσοστό της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!
Αυτό στα γαλλικά το λένε «Βατερλώ».
Ως εκ τούτου είναι απολύτως κατανοητό που οι άνθρωποι κρέμασαν πλερέζες και κλαίνε πρωτοσέλιδα επειδή η Γαλλία βρίσκεται «μπροστά στη χειρότερη επιλογή».
Είναι η ανάλυση του στόκου.
Διότι η επιλογή από μόνη της είναι μια χαρά επιλογή. Από τη μια πλευρά τα άκρα, ο λαϊκισμός και ο αντιευρωπαϊσμός. Κι από την άλλη ο ευρωπαϊσμός, το δημοκρατικό Κέντρο, η φιλελεύθερη οικονομία και η ανοιχτή κοινωνία.
Οποιος θέλει είναι με τους πρώτους. Οποιος θέλει είναι με τους δεύτερους.
Απλώς οι στόκοι λένε ότι δεν είναι με κανέναν διότι επί της ουσίας είναι με τους πρώτους και δεν βολεύει να το πουν. Ο αγαπημένος τους Μελανσόν εξέθεσε διαχρονικά την Αριστερά πολύ περισσότερο από κάποια αθηναϊκά πρωτοσέλιδα.
Διότι το δίλημμα πια δεν είναι Δεξιά – Αριστερά. Είναι Λαϊκισμός – Δημοκρατία.
Η πικρή αλήθεια για τους οπαδούς του εκτροχιασμού είναι ότι έχασαν. Και ότι το εκλογικό 2017 εξελίσσεται έως τώρα σε στρατηγική ήττα του λαϊκισμού στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Πρώτα Ολλανδία. Υστερα Γαλλία –ακολουθεί δεύτερος γύρος της προεδρικής εκλογής και βουλευτικές τον Ιούνιο… Στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Κόρμπιν θα δεινοπαθήσει. Και η Μέρκελ δεν φαίνεται να απειλείται σοβαρά στη Γερμανία.
Οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι δείχνουν να επιλέγουν τη σταθερότητα. Ενώ η απαραίτητη ανανέωση (διότι ο Μακρόν αποτελεί ανανέωση του πολιτικού προσωπικού…) προκύπτει μέσα στο πλαίσιο του διαμορφωμένου πολιτικού συστήματος και όχι από φυγόκεντρες δυνάμεις. Κανονικά πράγματα.
Τελικά μοναδική εξαίρεση σε ολόκληρη την Ευρώπη αποδεικνύεται η Ελλάδα. Μόνο εδώ οι ψηφοφόροι αποφάσισαν να εναποθέσουν τις τύχες τους στο δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου.
Αλλά κι αυτοί όπως πάνε τα πράγματα σε μάλλον σύντομο χρονικό διάστημα θα έχουν την ευκαιρία να το ξανασκεφτούν!
