[Το στίγμα] Μνημόσυνο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γινόταν το μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η γαλάζια παράταξη μαζευόταν στη Φιλοθέη να τιμήσει τον ιδρυτή της και φυσικά τα πηγαδάκια, η «χωροταξία» των παρευρισκομένων, οι χειραψίες και οι πιθανές απουσίες γέμιζαν τις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων. Να θυμίσω, ας πούμε, ότι το 2015 για ημέρες συζητούσαμε αν ο Τσίπρας θα κάνει την κίνηση ματ να δώσει το «παρών» στο μνημόσυνο του εθνάρχη, επισημοποιώντας έτσι το φλερτ του προς την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ. Για την ιστορία, δεν πήγε. Φέτος όμως το μνημόσυνο έγινε την Κυριακή χωρίς να το πάρει κανείς είδηση. Η επιλογή της οικογένειας και του Ιδρύματος Καραμανλής ήταν να γίνει σε στενό κύκλο. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Από το περιβάλλον της οικογένειας τονίζουν πως δεν υπάρχει κάποιος συμβολισμός σε αυτή την επιλογή τους. Ωστόσο, στην απόφασή τους έπαιξε κάποιο ρόλο και η όλη συζήτηση περί ορίτζιναλ και φέικ καραμανλικών, που κυριαρχούσε το προηγούμενο διάστημα στην πολιτική αγορά. Οπως προσθέτουν οι ίδιες πηγές, ενίοτε το μνημόσυνο «έπαιρνε διαστάσεις λαϊκού πανηγυριού, γεγονός που τους ενοχλούσε» και τον τελευταίο καιρό «είδαμε μια προσπάθεια καπηλείας του καραμανλισμού». Ονόματα δεν λένε, υπολήψεις δεν θίγουν, αλλά όλοι καταλάβαμε πού απευθύνεται η μπηχτή. Του χρόνου, ωστόσο, που κλείνουν είκοσι χρόνια από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή προγραμματίζουν όχι μόνο ανοιχτό μνημόσυνο αλλά και μία σειρά εκδηλώσεων.

Δεν δίνει προσωπικές συνεντεύξεις, λέει. Αλλά έκανε μια εξαίρεση. Εξού και ο Κώστας Ζαχαριάδης, διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε στο Roof Garden του Radisson Blu Park Hotel για να ανοίξει την ψυχή του στη Σάσα Σταμάτη. «Τηλεόραση βλέπεις; Τo «Survivor» είναι της μόδας και σκίζει. Το παρακολουθείς;» τον ρώτησε εκείνη. «Και να ήθελα, δεν προλαβαίνω» της απάντησε αυτός, «είναι σε ώρα που μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Με εντυπωσιάζει όμως το πώς με μια εκπομπή άνθρωποι της διπλανής πόρτας ζούνε το όνειρο της δημοσιότητας και θα ήθελα να παρακολουθήσω το πώς θα είναι στη ζωή τους μετά το «Survivor»». Λογικό το ενδιαφέρον του. Τηρουμένων των αναλογιών, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι –για να το πούμε κομψά –κάτι σαν τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που ζούνε το όνειρο της δημοσιότητας. Αλλά, ως γνωστόν, τα όνειρα κάποτε τελειώνουν. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα. Είτε φύγεις από τον Αγιο Δομίνικο είτε από την εξουσία.

Τελικά, στο ΠΑΣΟΚ όντως έχουν βγει τα μαχαίρια. Η χθεσινή συνέντευξη του Στέφανου Ξεκαλάκη απλώς επιβεβαίωσε ότι η σύρραξη θα συνεχιστεί. Δεν ξέρω, βέβαια, αν ο γραμματέας εζήλωσε τη δόξα του Ανδρουλάκη, που φάνηκε να είναι ο μπροστάρης των στασιαστών και είπε κι αυτός να βγει στα μίντια. Αλλά μικρή σημασία έχει. Το ζουμί είναι ότι το κόμμα μοιάζει να βρίσκεται πια στα πρόθυρα πολέμου. Οπότε δεν είναι τυχαίο πως ήδη από το Σάββατο αρκετοί μέσα στην Κεντρική Επιτροπή χαρακτήριζαν την ομάδα Ανδρουλάκη ως «μουτζαχεντίν». Γιατί τους αποκαλούσαν έτσι; Επειδή, λένε, «είναι μια μικρή ομάδα που θέλει να αποφασίσει για όλους τους άλλους». Πάντως, οι ιστορικοί συνειρμοί δεν είναι καλοί. Τα τσίγκινα φέρετρα των Σοβιετικών που πέθαιναν στον πόλεμο στο Αφγανιστάν κατά των μουτζαχεντίν, επέστρεφαν στην πατρίδα σφραγισμένα και συνήθως άδεια.