Και πώς να την πούμε τη σήραγγα; Να την πούμε «Πετμεζά» που βαστάει απ’ τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, για να ακούγεται μπαρουτοκαπνισμένη. Και πώς να πούμε την επόμενη; Να την πούμε «Κωστής Παλαμάς» για να ρεφάρουμε με ποίηση που πάντα συγκινεί τα πλήθη. Για όλους έχει η μεγάλη κολυμπήθρα του Σπίρτζη: από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Κωστή Στεφανόπουλο και τον Παναγιωτάκη Γεραρή (οπλαρχηγό της Επανάστασης του 1821, με την ευκαιρία). Από την ανάμνηση της τεχνητής δανειοδοτούμενης ευδαιμονίας έως το μαρτυρολόγιο των εθνικών ηρώων, με ενδιάμεση στάση μια ανιστορική σύγκριση του Αλέξη Τσίπρα με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Στην ονοματοδοσία των τούνελ «όλα επιτρέπονται», από τη στιγμή που ανατρέπονται οι σημασίες τους. Και τι είναι, στο κάτω κάτω, μια κορδέλα με το ψαλίδι ανά χείρας; Μια λάθος εικόνα στη σωστή στιγμή: εκεί που κρεμάνε τώρα τ’ άρματα, κρεμούσαν κάποτε με φέιγ βολάν τα διόδια.

Η καχυποψία είναι ένα παιχνίδι για δύο. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι μια σήραγγα που παίρνει το όνομα ενός εθνικού ποιητή θυμίζει την απάντηση αδιάβαστου μαθητή που παπαγαλίζει τα SOS μπροστά στο κενό. Θα μπλέξουμε άγρια αν μπούμε στο τούνελ των τοπικιστικών εκκρεμοτήτων, των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και των κούφιων συμβολισμών. Και δεν είναι η ώρα για να εγκλωβίζεται κανείς στο παρελθόν. Αφήστε που η καλύτερη αποδόμηση των μνημείων είναι η κατάχρησή τους από μη επαΐοντες –κάτι γνωρίζει επ’ αυτού η πρώτη φορά

Αριστερά.

Από μια διαστροφή του εθνολαϊκισμού μοιάζει δυσανάλογη η προσκόλληση των κυβερνητικών στο σύμβολο της σήραγγας. Ναι, εντάξει, αν την περάσεις έχεις εξασφαλισμένο το ξέφωτο. Ναι, εντάξει, πίσω Μνημόνιο και μπροστά ανάπτυξη. Τα διαφημιστικά σλόγκαν είναι έτοιμα από καιρό και περιμένουν απλώς την καλύτερη πελατεία. Αλλά όλα αυτά για ένα τούνελ αδειανό; Για να ονομάσουμε μια σήραγγα «Διογένη», όταν θα μπορούσαμε να αρκεστούμε στο Χελιδόνι;

Τελευταία Νέα