Αναζήτηση
Το κακό τρίτωσε. Ηταν φθινόπωρο του 2014 όταν ένα άρθρο που είχε δημοσιευτεί πριν από είκοσι χρόνια, με λιγοστές αλλαγές, επανήλθε στον Τύπο με τις υπογραφές του γνωστού μας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και του λιγότερο γνωστού Καρλ Λάμερς («κόκκινος» Καρλ). Στο άρθρο οι δυο Χριστιανοδημοκράτες ευρωπαϊστές πρότειναν και πάλι την ιδέα της Ευρώπης των ομόκεντρων κύκλων ως λύση στην κρίση χρέους. Η εμβάθυνση και συνεπώς η ενδυνάμωση της ευρωζώνης με όσους μπορούν και θέλουν θα ήταν το φάρμακο στην κρίση που προκλήθηκε από τις ατέλειες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Λίγους μήνες μετά, με πρωτοβουλία του γαλλογερμανικού άξονα, ανατέθηκε από το Συμβούλιο Κορυφής στους προέδρους των κοινοτικών οργάνων να καταθέσουν δέσμη προτάσεων που να υλοποιούν τον μετασχηματισμό της ΟΝΕ σε λειτουργικό οργανισμό. Πράγματι, τον Ιούνιο του 2015 η πρόταση δημοσιεύτηκε και περιελάμβανε σειρά ριζοσπαστικών αλλαγών. Ενα βήμα προς την πολιτική Ενωση τόσο ηχηρό είχε να εμφανιστεί από την εποχή Ντελόρ.
Το 2008, με σθεναρή υποστήριξη των Γερμανών, άρχισε το χτίσιμο της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Ενωσης. Ηταν η απάντηση της Ευρώπης στην αντιμετώπιση των συστημικών κινδύνων που αποκαλύφτηκαν από τη χρηματοοικονομική κρίση. Η ανάθεση σε υπερεθνικό όργανο της εποπτείας των συστημικών τραπεζών, όπως γνωρίζουμε όλοι, προχώρησε και σχεδόν ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2015.
Το 2011, μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές συμφωνίες στην Ιστορία ξεκίνησε την πορεία τής διαπραγμάτευσης μεταξύ των εμπορικών εταίρων. Δηλαδή της Ενωσης και των ΗΠΑ. Η γνωστή με το ακρωνύμιο TTIP (Διατλαντικός Συνεταιρισμός για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις). Το όφελος για τους συνεταίρους προβλέπεται σημαντικό. Ειδικά για τη Γερμανία, που είναι η κύρια εξαγωγική δύναμη της Ευρώπης και θα ωφεληθεί σε αύξηση του ΑΕΠ και θέσεων εργασίας.
Και ξαφνικά, οι πρωτοβουλίες αυτές σταμάτησαν. Η Γερμανία έβαλε φρένο στην ισχυροποίηση της ΟΝΕ με μια απλή φράση του Σόιμπλε. «Ας μη βιαζόμαστε» είπε πριν από λίγους μήνες.
Η Τραπεζική Ενωση είχε να κάνει το τελευταίο βήμα για την ολοκλήρωσή της. Που ήταν και το πιο σημαντικό. Την ανάληψη της εγγύησης των καταθέσεων για ποσά κάτω των 100.000 ευρώ από την Ενωση. Και ενώ η Επιτροπή ετοιμαζόταν να θέσει σε ισχύ τον ευρωπαϊκό εγγυοδοτικό μηχανισμό τον Ιανουάριο, όλα πάγωσαν με μια φράση του Βόλφγκανγκ. «Δεν μπορεί η Ενωση να αναλάβει την υποχρέωση όσο οι εθνικές τράπεζες στηρίζουν ανεξέλεγκτα τα εθνικά ομόλογα» είπε.
Οσο για την TTIP που ήταν να υπογραφεί το 2014, πήγε για μετά τις εκλογές των ΗΠΑ και της Γερμανίας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Γιατί βάζει φρένο η Γερμανία ειδικά που πρωτοστάτησε; Είναι τακτική υποχώρηση ή σταδιακή αλλαγή της στρατηγικής της; Ολα αυτά έχουν σχέση με το δημοψήφισμα στην Αγγλία; Θα τα δούμε πιο καθαρά από σήμερα.
