Η ιστορία της Σαπεκοένσε είναι γνωστή σε όλους. Το ξεκλήρισμα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας κατά τη συντριβή του αεροσκάφους της LaMia που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν ο κυβερνήτης δεν υπερεκτιμούσε τις ικανότητές του και τις δυνατότητες του αεροσκάφους και αν ο πύργος ελέγχου δεν ακολουθούσε το γράμμα του νόμου.

Το αεροσκάφος συνετρίβη σε δασώδη περιοχή γιατί ο κυβερνήτης καθυστέρησε να ενημερώσει πως έχουν τελειώσει τα καύσιμα. Ακόμα όμως και τότε, ο πύργος ελέγχου έβαλε τρίτη στη σειρά προτεραιότητας την πτήση της LaMia στη διαδικασία της προσγείωσης.

Αποτελεί φάουλ στη δημοσιογραφία ο υπογράφων να κάνει περιδίνηση στα συναισθήματά του. Θα το τολμήσω όμως γιατί νιώθω επιβάτης της συγκεκριμένης πτήσης. Βλέπω τα φώτα να σβήνουν απότομα, οι κινητήρες να σιγούν και μία νεκρική σιωπή να απλώνεται γύρω μου. Η κοιλιά του ιπτάμενου κήτους ξύνει στις κορυφές των δέντρων. Πιάνω τα χέρια των συνεπιβατών μου και είναι παγωμένα. Ξέρω ότι το αύριο δεν θα είναι το ίδιο. Κάποιοι θα επιζήσουν, κάποιοι θα βγουν βαριά τραυματισμένοι, κάποιοι δεν θα αντέξουν.

Η καλύτερη ομάδα θα διαλυθεί.

Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή ο κυβερνήτης δεν προνόησε και ο πύργος ελέγχου έμεινε στο γράμμα του νόμου. Ο διευθύνων σύμβουλος της LaMia προφυλακίστηκε και ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας καταζητείται. Ο αποθανών δεδικαίωται;