Κκυκλοφορεί στα social media. Μετά πολλών επαίνων και εγκωμίων. Και με προέλευση από τα αντίστοιχα βρετανικά μέσα όπου επίσης έγινε viral με αποθεωτικό πρόσημο. Μια έφηβη στο Λονδίνο έκανε αίτηση για να τη δεχτούν στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Την περασμένη εβδομάδα έλαβε ηλεκτρονικά αρνητική απάντηση. Η μικρή την τύπωσε, την κουρέλιασε κι έφτιαξε κολάζ με τα κουρελόχαρτα. Οταν η μητέρα είδε το έργο της κόρης, το τουίταρε. Προκαλώντας ένα ρεύμα διαδικτυακής συμπαράστασης. Και θαυμασμού για τα κότσια της μικρής.

Ας δούμε όμως με ψυχραιμία τι έχουμε εδώ. Ενα «παιδί – αυτοκράτορα» που δεν μπορεί να διαχειριστεί την απόρριψη και την αντιμετωπίζει αποδομώντας την. Δεν φταίει βέβαια το κορίτσι αλλά η μητέρα που το έχει αναγάγει σε αυτοαναφορικό άξονα της Γης. Που του καλλιέργησε την άποψη ότι το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης είναι ένα σπουδαίο εκπαιδευτικό ίδρυμα μόνο εφόσον ενταχθεί το βλαστάρι της σε αυτό. Αν όχι, του αξίζει να γίνει αυτοστιγμεί χαρτοπόλεμος. Η δημοσιοποίηση του κολάζ σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να παραπέμπει στο κάθε εμπόδιο για καλό, αλλά το «has not been possible to offer you a place…» ως κακομπογιατισμένη σερπαντίνα είναι σαν να φωνάζει «για να δείτε τι θα χάσει η Οξφόρδη». Η ταύτιση της αποτυχίας με την αδικία, ο υπαινιγμός ότι η κάθε Οξφόρδη έχει κάτι προσωπικό με το κάθε παιδί που απορρίπτει (όπως ο μέσος έλληνας οδηγός ταξί πιστεύει ότι ο Σόιμπλε έχει κάτι προσωπικό μαζί του) προκαλεί τη συσπείρωση του διαδικτυακού κοινού. Είναι κι αυτή μία από τις εφαρμογές του λαϊκισμού.