Ηταν, λένε, νομοτέλεια. Το λένε όσοι έχουν ταυτίσει τόσο την ύπαρξή τους με το ΠΑΣΟΚ ώστε να το αντιλαμβάνονται πια σαν υπεριστορικό οργανισμό. Ποτέ δεν τελειώνει, ποτέ δεν πεθαίνει. Αναγεννάται γονιμοποιώντας τον εαυτό του. Στα μάτια τους, αυτός ο πασοκικός ντετερμινισμός έμελλε αργά ή γρήγορα να οδηγήσει τον Γιώργο Παπανδρέου ξανά στη σκέπη του πατρώου κόμματος.

Τυπικά το κέλυφος του νεοπαπανδρεϊκού ΚΙΔΗΣΟ θα επιζήσει. Θα κρεμαστεί στο τσαμπί με τις ταμπέλες δίπλα στη ΔΗΜΑΡ, ως συνιστώσα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Ο ΓΑΠ ανταποκρίθηκε έτσι στην αγωνία των ακολούθων του, που αναζητούσαν εδώ και καιρό εύσχημο τρόπο για να επιβιβαστούν ξανά σε έναν φορέα με εκλογική βιωσιμότητα.

Η απόφαση για τη Γεννηματά ήταν λιγότερο αυτονόητη. Οχι γιατί κινδυνεύει να βρει τον Παπανδρέου μπροστά της. Αν ο ΓΑΠ διατηρούσε ηγετικές φιλοδοξίες, η πρόσκληση δεν θα είχε εκδηλωθεί καν. Το αντικίνητρο που έπρεπε να σταθμίσει η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι ο πρώην πρωθυπουργός προκαλεί αλλεργικά αντανακλαστικά σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος.

Φαίνεται ότι στη λύση του διλήμματος λειτούργησε καταλυτικά το κυοφορούμενο κόμμα των τριών, που την Κυριακή έχει προγραμματίσει την παρθενική του εκδήλωση. Η Φώφη είχε ανάγκη από μια πρωτοβουλία που θα σηματοδοτούσε ότι το ΠΑΣΟΚ της παραμένει η μεγάλη κοίτη, στην οποία οφείλουν να διοχετευθούν οι παραπόταμοι της Κεντροαριστεράς.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Αφαιρεί το ΚΙΔΗΣΟ ή προσθέτει; Το βέβαιο είναι ότι απειλεί να διαιρέσει. Το τηλεφώνημα της Γεννηματά στον Βαγγέλη Βενιζέλο το βράδυ της Τετάρτης, αφότου είχε ήδη κλειστεί το ραντεβού με τον ΓΑΠ, μάλλον δεν ήταν ο τρόπος για να διαλυθούν οι επιφυλάξεις του προκατόχου της. «Επιφυλάξεις» που έχουν πάρει τη μορφή δημόσιου αναθέματος για τα χρέη που βαραίνουν τη σχέση του Παπανδρέου με το κόμμα, στο οποίο τώρα παλιννοστεί.

Η Φώφη δεν μπορεί παρά να υπολόγισε το ρίσκο, πριν αποφασίσει να το αψηφήσει. Το ρίσκο δεν περιορίζεται σε μια επαπειλούμενη κρίση κορυφής. Σύμφωνα με μια οπτική, αντανακλά και στην κομματική βάση. Το γεννηματικό ΠΑΣΟΚ, λένε, χρειαζόταν περισσότερο να τονώσει την απήχησή του στην εκσυγχρονιστική πτέρυγα του Κέντρου –όχι στους εμφορούμενους από κομματικό πατριωτισμό, που βρίσκονται ακόμη υπό την επήρεια των ευκλεών πασοκικών επωνύμων. Σε αυτό το πάλαι ποτέ σημιτικό κοινό αναφέρονται τα στελέχη που ανησυχούν ότι, με την ανάκληση του ΓΑΠ, «στέλνουμε κόσμο στον Μητσοτάκη».

Ο αντίλογος είναι ότι στη μεγάλη δεξαμενή των μεταμεληθέντων συριζαίων το όνομα Παπανδρέου εξακολουθεί να είναι ισχυρό δέλεαρ. Οι όποιες απώλειες από τα δεξιά θα υπεραναπληρωθούν από τα αριστερά. Ο,τι χάνει ο εκσυγχρονισμός, θα το κερδίσει ο βετερανισμός.

Τελευταία Νέα