Μήπως είναι ο Τραμπ στο πρόσωπο του οποίου αντικρίζουμε την πολιτική άβυσσο; Μήπως είναι ο Καρανίκας στον οποίο θέλουν να μοιάσουν τα άνεργα ξαδέρφια μας: πρώην αόρατος και νυν παράγοντας; Μήπως το ανώνυμο θύμα της κόλασης στη Συρία; Ποιο είναι το πρόσωπο της χρονιάς που αγαπήσαμε να μισούμε; Με το δικαίωμα στην αυθαιρεσία ομολογημένο μεταξύ μας, ποντάρουμε τα ρέστα μας στον «μεταμελημένο ψηφοφόρο». Τον έχετε συναντήσει μέσα σε ταξί ή καφενεία, σε συγγενικά τραπέζια, στη συνέλευση του σχολείου, στο μπαρ για ποτό. Είναι αυτός που «θα του κοπεί το χέρι αν ψηφίσει ό,τι και την προηγούμενη φορά». Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι φέρει ακέραιη την ευθύνη για την επιδείνωση δεικτών και αριθμών. Πρωτίστως φταίνε το ΔΝΤ, οι θεσμοί, οι αρνητικοί συσχετισμοί δυνάμεων μέσα στην Ευρώπη, το κακό το ριζικό μας. Αυτός παρακολούθησε το ψυχόδραμα από το πίσω στασίδι, οπότε αμαρτίαν ουκ έχει –τουλάχιστον όση έχουν οι άλλοι ψηφοφόροι. Θα παραμείνει στα μετόπισθεν και την επόμενη χρονιά για να αναλογιστεί πού ευθύνεται το εκλογικό σώμα διατηρώντας την καχυποψία του για την «πολιτική ψήφο». Η δική του ψήφος είναι καθαρά ιδεολογική και δεν τη σπαταλά για να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, καθώς «όλοι το ίδιο είναι» και, εν πάση περιπτώσει, «γιατί να μην απολαύσουν και οι καινούργιοι όσα απόλαυσαν και οι προηγούμενοι;». Τη δική του ψήφο τη χρησιμοποιεί για να θωρακίζει τον τεχνητό προσωπικό παράδεισο που έχει χτίσει μετά την ολυμπιακή ευμάρεια. Δεν άκουσε ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως τον έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Τελευταία Νέα