Αναζήτηση
Από την Αθήνα ώς το Βερολίνο είναι τρεις ώρες δρόμος –έστω πτήση. Στη διαδρομή αυτή χάθηκαν τα ωραία λόγια του Μπαράκ Ομπάμα για τη λιτότητα και το χρέος. Στη, διάρκειας-ρεκόρ, συνέντευξη Τύπου με την καγκελάριο δεν ειπώθηκε κιχ για την Ελλάδα. Μας έμεινε ο στυγνός λόγος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε –για να μας θυμίζει ότι χρωστάμε. Και τα στιγμιότυπα από το ανέβασμα του απερχόμενου αμερικανού προέδρου στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως. Με την άδεια του Γιώργου Σεφέρη: «τα αρχαία μνημεία και η σύγχρονη θλίψη».
Ολα αυτά όμως είναι διδακτικά. Η σελίδα έχει γυρίσει. Ο Ντόναλντ Τραμπ κομίζει κάτι άλλο. Ηδη οι αγορές αναμένουν πληθωρισμό κρίνοντας από τις οικονομικές του εξαγγελίες για αναπτυξιακό πακέτο 1 τρισ. Προεξοφλούν λοιπόν άνοδο των αμερικανικών επιτοκίων –άρα ακριβαίνει το δολάριο και μαλακώνει το ευρώ. Κάτι που δεν χαλάει καθόλου την ΕΚΤ. Στο μεταξύ, η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων αφορά κυρίως τις μικρομεσαίες αμερικανικές εταιρείες –οι μεγάλες έχουν τον τρόπο να ξεφεύγουν, μετακινώντας εργοστάσια ή με άλλους τρόπους. Την ίδια ώρα ο ερχόμενος στον Λευκό Οίκο ξεδιπλώνει τις επιλογές του σε προσωπικό και είναι όλες στα μέτρα της προεκλογικής ρητορικής του.
Ο κόσμος αλλάζει και θα αλλάξει κι άλλο μέσα στους επόμενους μήνες. Η τελευταία φορά που έγινε αυτό ήταν το 2004. Ο νεότερος Μπους επανεξελέγη. Νωρίτερα είχε έρθει στην εξουσία η Ανγκελα Μέρκελ και μαζί της ένας αστερισμός δεξιών προσώπων που έφεραν τον Ζοζέ Μπαρόζο στην Κομισιόν. Η Ευρώπη γυρνούσε δεξιά –ήδη ανέτελλε το άστρο του Νικολά Σαρκοζί που εξελέγη πρώτη φορά πρόεδρος το 2007. Η περίπτωσή του, μετά το Brexit και τον Τραμπ, είναι το μεγάλο αίνιγμα της διεθνούς πολιτικής. Θα απαντηθεί αύριο με τον πρώτο γύρο των προκριματικών της γαλλικής Δεξιάς που θα αναδείξει τον υποψήφιό της για την προεδρική εκλογή του ερχόμενου Μαΐου. Θα τα καταφέρει ο Σαρκοζί να πάρει το χρίσμα για να είναι ξανά υποψήφιος;
Η υπόθεση που έχει λειτουργήσει σε Βρετανία και Αμερική είναι ότι οι ελίτ είναι αποκομμένες από την ευρύτερη κοινωνία που αποστρέφεται την κυριαρχία και την οικονομική πολιτική τους και κινείται κάτω από τα ραντάρ των δημοσκόπων. Ισχύει και στο Παρίσι. Εκεί τα media και το πολιτικό κατεστημένο σιχαίνονται τον Σαρκοζί. Οι δημοσκοπήσεις δεν γίνονται επί των οπαδών της Δεξιάς, αλλά εκείνων που, εν δυνάμει, θα ψηφίσουν στις προκριματικές, οι οποίες είναι ανοιχτές. Οσο όμως ανοίγει ο κύκλος και βγαίνει έξω από τον σκληρό πυρήνα της Δεξιάς, όσο αραιώνει το πολιτικό μείγμα, τόσο ισχυρότερος εμφανίζεται ο Αλέν Ζιπέ που έχει κεντροδεξιό προφίλ. Εκεί βασίζεται το προβάδισμά του στις μετρήσεις που εμφανίζεται ως ρεύμα από τα ΜΜΕ. Αν όμως πάνε πρωτίστως να ψηφίσουν οι δηλωμένοι δεξιοί ψηφοφόροι, η εικόνα αλλάζει υπέρ του Σαρκοζί. Ακόμη χειρότερα: ο Εμανουέλ Μακρόν έσπευσε να δηλώσει προχθές την υποψηφιότητά του στην προεδρική εκλογή του Μαΐου για να κρατήσει τους κεντρώους μακριά από την προκριματική. Αυτοί τον προτιμούν από τον Ζιπέ. Κι αυτός προτιμά τον Σαρκοζί –που δεν έχει κεντρώα διείσδυση –ως αντίπαλο! Αν οι εκλογές στη Γαλλία έχουν ενδιαφέρον, είναι για να φανεί εκ νέου αν είμαστε πολιτική φάση άκρων και ριζοσπαστικοποίησης –οι περιπτώσεις Βρετανίας και Αμερικής –ή αν υπάρχει χώρος για μετριοπάθεια. Με τη φυσιογνωμία της Μαρίν Λεπέν να σκιάζει την προεδρική εκλογή του Μαΐου, το ερώτημα είναι καίριο. Θα απαντηθεί εν μέρει στο είδος υποψηφίου που θα προτιμήσει η Δεξιά.
Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα μάλλον τα έχει περάσει όλα αυτά. Είμαστε μπροστά αφού μπήκαμε στη φάση της ριζοσπαστικής αντίδρασης της κοινωνίας ήδη από το 2012 με επικράτηση των δυνάμεων αυτών το 2015. Ηδη αυτές έχουν δαμασθεί από την πραγματικότητα και εμφανίζουν σημεία κόπωσης. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν έχουν προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές.
