Παρατηρώ μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία και δεν μπορώ να μη χαμογελάσω. Στην πίσω πλευρά ο φωτορεπόρτερ δίνει «γραμμή» στον συντάκτη ύλης περί τίνος πρόκειται: «Εδάρη ο επόπτης στο Περιστέρι». Ατρόμητος – ΠΑΟ.

Η σφραγίδα έφερε ημερομηνία 26 Απριλίου 1976.

Στη φωτογραφία, ένας κοιλαράς υπαρχιφύλακας, έχοντας σφηνώσει μεταξύ μέσου και παράμεσου του αριστερού χεριού του το μισοφουμαρισμένο τσιγάρο του, ατενίζει με βλοσυρό βλέμμα τις εξέδρες, κρύβοντας την οργή του κάτω από την τριχοειδή προεξοχή του πάνω χείλους του που μοιάζει με μουστάκι.

Με το δεξί του χέρι κρατά τον επόπτη –προφανώς είναι αυτός που «εδάρη» -, ο οποίος κρύβει το πρόσωπό του με τη βοήθεια της σημαίας που κρατά για να μη φανούν τα δάκρυά του.

Χρονολογικά το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι 12 χρόνια μπροστά από την ημέρα που οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού προέβησαν σε ανίερη συμμαχία και έκαναν «ντου» στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου, τον οποίο ισοπέδωσαν, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο την αγανάκτησή τους για τον αγώνα Κυπέλλου Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού.

Οι οπαδοί υποψιάστηκαν πως είχε προκαθοριστεί το παιχνίδι να τελειώσει ισόπαλο για να παιχθεί επαναληπτικός, ο οποίος θα έφερνε επιπλέον έσοδα στις δύο ομάδες από την πώληση των εισιτηρίων.

Θα μου πείτε, τώρα, γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Γιατί το ποδόσφαιρο μοιάζει με το γουρούνι: λατρεύει τη βορβοροκύλιση!