Στιγμιότυπο πρώτο. Κάθε απόγευμα, έξω από σουπερμάρκετ κοντά στο γραφείο, μια γυναίκα στήνει τον μικρόκοσμο της ανάγκης της. Ανάμεσα στα πενήντα και στο… χάος αφού στο πρόσωπό της έχουν αποτυπωθεί, πιο έντονα και καθοριστικά από την ηλικία, τα σημάδια της ταλαιπωρίας και της ανέχειας. Σε ένα παρτέρι στρώνει το χαρτόνι όπου κάθεται, μπροστά της ένα άλλο χαρτόνι με το πλαστικό κυπελλάκι της επαιτείας στο κέντρο, πλάι της κάτι σακούλες που γύρευε τι έχουν μέσα. Σου χαμογελάει ντροπαλά (όχι όμως παρακλητικά) πριν της αποθέσεις τα λίγα ψιλά από τα ρέστα, σαν να σε ευχαριστεί που ανέχεσαι την παρουσία της, δώσεις – δεν δώσεις. Πριν από λίγες μέρες πέρασα από εκεί την ώρα που έκλεινε το σουπερμάρκετ. Να δεις πώς δίπλωνε και τακτοποιούσε τα χαρτόνια της, πώς μάζευε τις σακούλες, πώς καθάριζε τον χώρο της. Σαν να νοικοκύρευε καμιά σπιταρόνα.

Στιγμιότυπο δεύτερο. Στη γειτονιά μου η λαϊκή αγορά γίνεται δίπλα σε ένα αλσύλλιο. Την περασμένη εβδομάδα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, γύρω στα 80, γυρίζοντας με το μισοάδειο καρότσι του, είχε στρώσει μια κουβέρτα στο γρασίδι και έκανε κάτι σαν πικνίκ με τα μήλα και τα πορτοκάλια που μόλις είχε αγοράσει. Φαίνονταν άνθρωποι της πετσοκομμένης σύνταξης αλλά είχαν τέτοιο κέφι καθώς καθάριζαν τα φρούτα τους, τέτοια χαρά όταν κοιτούσε ο ένας τον άλλον, που σχεδόν κρύφτηκα για να τους παρακολουθήσω. Δεν μπορούσα να ακούσω τι έλεγαν αλλά μου έδωσαν την εντύπωση ότι αυτή ήταν η μοναδική έξοδός τους (άντε και το σουπερμάρκετ) μέσα στην εβδομάδα. Μια ψευδαίσθηση διασκέδασης. Λαϊκή σε συνδυασμό με πικνίκ εκ των ενόντων. Το απολάμβαναν όμως σαν να είχαν πάει την κρουαζιέρα που ονειρεύονταν από τον μήνα του μέλιτος.

Τι με εντυπωσίασε στη γυναίκα του σουπερμάρκετ και στο ζευγάρι του αλσυλλίου; Οτι φροντίζουν το «τίποτα» του χώρου και της καθημερινότητάς τους με τέτοια επιμέλεια λες και είναι το άπαν. Και σε αυτό ακριβώς έγκειται, κατά τη γνώμη μου, η αξιοπρέπεια περί της οποίας τόσος λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι είναι πολύ πιο αξιοπρεπείς από κάτι τάχα μπλαζέ διανοούμενους ή παρηκμασμένους κοσμικούς που φωτογραφίζονται σε μοδάτα εστιατόρια, πάνω από πιάτα με αποφάγια και αναρτούν με ενθουσιώδη σχόλια τα στιγμιότυπα προς εξασφάλιση του επόμενου δωρεάν πολυτελούς δείπνου. Οπως επίσης και από μαϊντανούς της μπλογκόσφαιρας που γράφουν διθυράμβους για παραστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να αξιολογήσουν ή κορδώνονται δίπλα στους πρωταγωνιστές ώστε να πιάσουν στασίδι στις λίστες για τις επίσημες πρεμιέρες. Με δανεικά ρούχα, δανεική μεγαλοπρέπεια και εκχωρημένη συνείδηση. Αντε τώρα να εξηγήσεις σε αυτούς τα λόγια του Τολστόι. Οτι, δηλαδή, αξιοπρεπής είναι αυτός που πληρώνει τα χρέη του στα χαρτιά ακόμη και όταν ξέρει ότι τον έχουν κλέψει.

Τελευταία Νέα