Η σχέση με την εξουσία και η εξάρτηση από αυτήν είναι δομικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσης και της προσωπικότητας. Κατά την εμπειρία μου μάλιστα, σε αυτήν έγκειται η πρωταρχική κατηγοριοποίηση των ανθρώπων. Αποτελεί άλλωστε κοινοτοπία ότι η εξουσία είναι αφροδισιακή. Ή, όπως το έχει πει ο Γούντι Αλεν στον «Ειρηνοποιό» και το ξαναθύμισε διά στόματος Φρανκ Αντεργουντ ο σεναριογράφος του «House of Cards», «όλα έχουν σχέση με το σεξ εκτός από το σεξ που έχει σχέση με την εξουσία». Εντάξει, υπάρχουν και κάποιες αντίθετες απόψεις, αλλά είναι σπάνιες. Οπως για παράδειγμα αυτή τού, παλαιότερα, ισχυρού πολιτικού –και ιδιαίτερα γοητευτικού άνδρα –που μου είχε απαντήσει σε σχετική ερώτηση: «Η εξουσία είναι αφροδισιακή, αλλά μόνο η εξουσία του εαυτού σου. Που την απεμπολείς όταν κατακτάς τη δημόσια».

Αν και δεδομένη λοιπόν αυτή η ανθρώπινη αδυναμία, το να την παραδεχθεί κάποιος αποτελεί –και θα αποτελεί εσαεί –μέγιστο ταμπού. Ναι μωρέ, όλοι είδαμε φως και μπήκαμε στα σαλονάκια της εξουσίας, έτσι, από περιέργεια. Ή δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Οχι ότι ξεροσταλιάζαμε σαν έτοιμοι από καιρό στο κατώφλι. Ωστόσο, επειδή το μυστικό είναι και κοινό και παμπάλαιο, δεν χρειάζεται να του δίνουμε ιδεολογικό πρόσημο. Ο,τι κάνουν δηλαδή οι πολιτικοί που εσχάτως ανακαλύψανε, τάχα, το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι η κομματική υστεροβουλία δεν είναι σαν την αραίωση μαλλιών, δεν μπορείς να την καλύψεις με πλάγιο (ιδεολογικό) δάνειο. Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να βλέπουν περισσότερο Φρανκ Αντεργουντ.

Τελευταία Νέα