Ας αφήσουμε για ελάχιστα λεπτά της δημοσιότητας τον πιανιστικό αυτοσχεδιασμό του Κώστα Ζουράρι και ας επιστρέψουμε στην κιθαριστική εγγύηση του Μπρους Σπρίνγκστιν. Αλήθεια τώρα, η αυτοβιογραφία ενός ροκ σταρ μπορεί να σβήσει τις κόκκινες γραμμές που συχνά – πυκνά βάζουμε απέναντι στα «ιερά τέρατα» και τους πάσης φύσεως συμβολισμούς της ποπ κουλτούρας; Σε τι αντιστεκόμαστε με την εμμονή μας στο «Αφεντικό» (το παρατσούκλι που κέρδισε τη δεκαετία του 1970 επειδή έμπαινε μπροστά για να διεκδικήσει τις πληρωμές τής μπάντας στα κλαμπάκια του Νιου Τζέρσεϊ); Με το τεκμήριο της προσωπικής αθωότητας στα χέρια σας, αντιστεκόμαστε στην αποθέωση κάθε είδους δευτεροκλασάτου «αστέρα» που εισχωρεί από τις ρωγμές της επικαιρότητας και των social media. Αντιστεκόμαστε, όμως, και στην ανέξοδη αποδόμηση των ιδρυτικών μύθων της ροκ μέσα στη θολούρα της αυτοαναφορικότητας.

Δεν αρέσει σε όλους –αλίμονο -, αλλά ο Σπρίνγκστιν υπηρετεί με προσήλωση ευσεβούς έναν παλιομοδίτικο ιδεαλισμό. Το όραμα για τη «χαμένη αμερικανική συνείδηση» που πληγώθηκε κάποτε ανεπανόρθωτα κι έπρεπε να αναζητήσει τη θεραπεία στη δεισιδαιμονία της τέχνης. Ο ρομαντισμός του για την Αμερική και το ροκ εντ ρολ υπάρχει μόνο μέσα από τα τραύματά του, ειδικά εκείνα που προσμετρήθηκαν στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας (μάρτυρας το υπόκωφα συγκλνιστικό «Rising» στο τοπίο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001). Γνήσιο τέκνο της φολκ παράδοσης –η οποία αναζωογονήθηκε κάποτε από τον ήρωα της προσωπικής του μυθολογίας Μπομπ Ντίλαν -, ο Σπρίνγκστιν έμαθε την εκτονωτική δύναμη του ροκ εντ ρολ μέσα στα νοτισμένα κλαμπ, στις φιλίες με τους συνοδοιπόρους και στα ζόρια της εργατικής τάξης, όπου ανακάλυψε το μεγαλείο της «άλλης» ενδοχώρας. Εχοντας φορτώσει στο συναισθηματικό του αρχείο τον Τζον Στάινμπεκ, τον Τζακ Κέρουακ, τον Τζον Φορντ και τον Γούντι Γκάθρι, τραγούδησε τις δικές του ιστορίες κατοχυρώνοντας μια αφηγηματική τεχνική – γροθιά στη μανιέρα των επιπόλαιων συνθηματικών στίχων. Ακόμη κι όταν είναι έτοιμη η αγιογραφία για τον «προφήτη» των απόκληρων, εκείνων που ξεχάστηκαν στην επικράτεια της βαθιάς Αμερικής, οι στίχοι του Μπρους Σπρίνγκστιν υπονομεύουν τις προκάτ αντιλήψεις για τους κορυφαίους του είδους του (με κορυφαίο παράδειγμα τις απομυθοποιητικές αποχρώσεις στο μυθοποιημένο «Born in the USA»).

Τα υπόλοιπα ας τα πάρει το μνημειώδες «Ποτάμι» του, όπου η αθωότητα ανατρέπεται από την ανάγκη: «Γνωριστήκαμε με τη Μαίρη στο λύκειο/ ήταν μόλις δεκαεφτά/ τρέχαμε στην κοιλάδα με τους πράσινους αγρούς/ φτάναμε κάτω στο ποτάμι/ και βουτούσαμε στα νερά του/ Μετά άφησα την Μαίρη έγκυο…/ Ούτε χαμόγελα στον γάμο/ Ούτε βόλτες στον διάδρομο/ Ούτε λουλούδια/ Ούτε νυφικό».

Τελευταία Νέα