Προ ημερών, το Left.gr που είναι του ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωσε μια συζήτηση με θέμα «Διαφάνεια και δημοκρατικός έλεγχος στα ΜΜΕ».

Το περιεχόμενο της συζήτησης δεν έχει ενδιαφέρον, ενδεχομένως ούτε καν σημασία.

Ενδιαφέρον έχει ότι υπάρχει σήμερα χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην οποία κάποιοι συζητούν περί «δημοκρατικού ελέγχου των ΜΜΕ».

Προσέξτε. Δεν κουβεντιάζουμε για οικονομικό ή δικαστικό έλεγχο αν κάποιοι παρανομήσουν, πράγματα αυτονόητα.

Μιλάμε για «δημοκρατικό έλεγχο», δηλαδή για έναν έλεγχο με πολιτικό πρόσημο. Εξ όσων γνωρίζω, η δημοκρατικότητα ως πολιτική έννοια δεν προσδιορίζεται αντικειμενικά, άρα υπάρχει μόνο κατά τα γούστα του επίδοξου ελεγκτή.

Υπενθυμίζω μάλιστα πως όταν οι αριστεροί χρησιμοποιούν τον προσδιορισμό «δημοκρατικός», το κάνουν συνήθως για να εννοήσουν τους εαυτούς τους.

Από τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας έως τις Λαϊκές Δημοκρατίες και την Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, η δημοκρατία αποτελεί κατά κανόνα την επίφαση που χρησιμοποιεί η Αριστερά όταν μπορεί να καταργήσει τη δημοκρατία.

Πριν φτάσουμε εκεί όμως (και δεν θα είναι εύκολο…) προκύπτει μια εύλογη απορία: Ποιος βλαμμένος μπορεί να ονειρεύεται στην Ευρώπη του 21ου αιώνα τον πολιτικό έλεγχο του Τύπου;

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτά συζητούνται κυρίως στην Αριστερά (και την Ακρα Δεξιά) επειδή δεν συμφωνούν με όσα γράφονται ή ακούγονται στα μέσα ευρείας απήχησης.

Δεν τους αρέσουν, βρε αδελφέ!

Κανένα πρόβλημα. Η δημοκρατία τα έχει όλα προβλέψει: ξίδι! Κι αφού τους περάσει ο θυμός, δικαιούνται κι αυτοί να γράψουν ή να εκφράσουν τη δική τους εκδοχή των πραγμάτων.

Οπως κάνουν (με περιορισμένη απήχηση, είναι αλήθεια…) δεκάδες μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ή την Αριστερά γενικότερα.

Για να βοηθήσει, όμως, το ξίδι χρειάζονται δυο προϋποθέσεις.

Πρώτον, να αποδεχτείς ότι στον δημόσιο στίβο η φωνή σου ακούγεται όσο κι από όσους θέλουν να την ακούν. Επειδή τόσο τους ενδιαφέρει κι όχι επειδή οι άλλοι είναι δόλιοι, άθλιοι ή υποκινούμενοι –ακόμη κι αν είναι.

Δεύτερον, να αντιληφθείς πως η προαγωγή του σοσιαλισμού, της πάλης των τάξεων, των κοινωνικών δικαιωμάτων και της συναδέλφωσης των λαών είναι απολύτως ευγενείς φιλοδοξίες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν δουλειά των μέσων ενημέρωσης.

Το δυστύχημα είναι ότι οι προϋποθέσεις αυτές δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές. Διότι εμπεριέχουν εξ ορισμού την παραδοχή ότι η κοινωνία μας δεν σηκώνει μονολόγους και άγιες αλήθειες.

Κανονικά πράγματα, δηλαδή. Αλλά επειδή το κανονικό δεν βολεύει επιστρατεύουμε τη διαβολή ή τον έλεγχο του κανονικού που δεν μας αρέσει.

Ετσι καταντήσαμε να παρακαλάει το Μαξίμου να βάλει κανένα φράγκο ο Καλογρίτσας μήπως φτιάξουν Syriza TV –που λέει κι ο Κούλογλου!..