Οι προβολείς αυτόν τον καιρό μπορεί να είναι στραμμένοι στις τηλεοπτικές άδειες, που ταρακουνούν τον Τύπο και την κυβέρνηση, όμως για την Ελλάδα το μέγα ζήτημα επιβίωσης, ή του τέλους της, συνεχίζει να είναι η οικονομία. Και πάνω στην κατάσταση της οικονομίας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο –πάγιος παίκτης στην ελληνική κρίση –έχει να μας πει ενδιαφέρονται όσο και ζοφερά πράγματα.

Στην πρόσφατη «δήλωση συμπερασμάτων» του Ταμείου για την Ελλάδα, ξεχωρίζει η διαπίστωση ότι σε όλους σχεδόν τους κρίσιμους τομείς της οικονομίας η κατάσταση είναι «μη βιώσιμη»:

n Ως προς την ανάπτυξη, αυτή όχι μόνο δεν έχει επιτευχθεί, αλλά και οι προοπτικές της παραμένουν «ασθενικές», εφόσον η δημοσιονομική προσαρμογή «βασίζεται ολοένα και περισσότερο σε μεμονωμένες πολιτικές και σε πολιτικές ad hoc που δεν είναι βιώσιμες» –μετάφραση: μόνο κόβουμε και τίποτα δεν οικοδομούμε.

n Ως προς το Ασφαλιστικό, παρά τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις, «το έλλειμμα βρίσκεται στο μη βιώσιμο επίπεδο του 10% του ΑΕΠ», κάτι που «δεν συνάδει με τη βιώσιμη ανάπτυξη» και καταστρέφει την ισότητα μεταξύ των γενεών –επιβεβαίωση: χρειάζεται νέα αλλαγή που, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε νέα μείωση συντάξεων.

n Ως προς τη φορολογία, ναι μεν επιτεύχθηκαν κάποια εναρμόνιση συντελεστών και ορισμένες εξοικονομήσεις, όμως η πάγια μέθοδος διαρκούς αύξησης των φορολογικών συντελεστών «δημιουργεί αντικίνητρα για εργασία στην επίσημη οικονομία» και είναι ευθέως αντιαναπτυξιακή –ξεκαθάρισμα: όχι μόνο δεν αποκτήσαμε δικαιότερο φορολογικό σύστημα, αλλά μέσω αυτού μικρύναμε και την πίτα της οικονομίας.

n Ως προς τα κόκκινα δάνεια, ούτε οι τράπεζες μπορούν να ξεπεράσουν το πρόβλημα μόνες τους, ούτε η αιμοδότηση των επιχειρήσεων φαίνεται εφικτή, ούτε οι «πολιτικές που στηρίζουν ένα γρήγορο ξεκαθάρισμα των τραπεζικών ισολογισμών έχουν επαρκώς δρομολογηθεί» –ψυχρολουσία: στον μόνο τομέα που έχουν ληφθεί μέτρα, η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί όσο θα έπρεπε.

n Ως προς το χρέος, τέλος, επίκεντρο του ενδιαφέροντος του ΔΝΤ, ο ρυθμός αύξησής του το έχει φέρει «σε μη βιώσιμα όρια», ενώ παράλληλα «οι τρέχοντες στόχοι των ελληνικών Αρχών παραμένουν μη ρεαλιστικοί» –υπενθύμιση: χρειάζεται οπωσδήποτε κούρεμα, αλλά δεν θα το επιτύχουμε ποτέ με τέτοιες δημοσιονομικές και μεταρρυθμιστικές επιδόσεις.

Η κυβέρνηση απάντησε ότι όλα αυτά αποτελούν «γνωστές απόψεις» του ΔΝΤ. Θα μπορούσε να προσθέσει «του γνωστού ΔΝΤ». Που έχει χάσει μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας του παραδεχόμενο διαρκώς λάθη, ιδίως στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά μην αλλάζοντας πορεία: η επιμονή του ότι τα μόνα περιθώρια για κοινωνικές δαπάνες μπορούν να προέλθουν από περαιτέρω μείωση των συντάξεων δείχνει επιστημονική και κοινωνική αναλγησία. Τα προπατορικά αμαρτήματα, όμως, δεν μπορούν να εξουδετερώσουν απόψεις – υπομνήσεις που αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι απλή όσο και αμείλικτη: έπειτα από επτά χρόνια σκότους, δεν υπάρχει, με ευθύνη κυρίως της ελληνικής ηγεσίας, φως στο τούνελ.

Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγματολόγος