Ανθρωπάκια. Απατεώνες. Αρχιλαμόγια. Ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν μπορούσε να σταματήσει. Βρισκόταν σε τριήμερο αντιπολιτευτικό ντελίριο –στη Βουλή, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, ξανά στη Βουλή. Και βεβαίως στο twitter.

Ηταν προσωπική αντιπολίτευση. Οχι βέβαια γιατί ο Γεωργιάδης κινείται εκτός κομματικής γραμμής. Αλλά γιατί το προσωπικό ύφος κατισχύει του περιεχομένου. Μπορεί να φανταστεί κανείς τον Αδωνη να λέει τα ίδια ακριβώς πράγματα με τον Κυριάκο. Πιο εύκολα όμως μπορεί να φανταστεί ότι αυτά τα ίδια πράγματα, βγαλμένα από το ακάματο στόμα του αντιπροέδρου της ΝΔ, θα ακούγονται σαν να έχουν ειπωθεί σε άλλη γλώσσα.

Και πού είναι το κακό; Η Νέα Δημοκρατία έχει ανάγκη την πολυγλωσσία. Ο πρόεδρός της έχει μεν μεγάλη πείρα εκλογικού πεζοδρομίου –γι’ αυτό και πιστεύει ότι μπορεί να ξανακερδίσει τους πολυπληθείς δήμους της δυτικής ενδοχώρας της Αττικής. Φέρει πάντως το κοστούμι της καταγωγής του, σε αντίθεση με τον Αδωνη που φέρει μόνο την πείρα του πλασιέ σε συνδυασμό με το ταλέντο του κονφερασιέ.

Οχι, ο Αδωνις δεν λέει τίποτε βαθύ. Δεν λέει τίποτε πρωτότυπο. Οι ποταμοί λέξεων που εξαπέλυσε τις τελευταίες ημέρες στη Βουλή θα μπορούσαν να συναιρεθούν σε μία φράση: «Κάνετε ιδιωτικοποιήσεις, κωλοτούμπες! Ε, κωλοτούμπες!». Κι ωστόσο αυτός ο λόγος έχει απήχηση.

Αν δοκιμάσει κανείς να τον διαβάσει στο χαρτί, αντιλαμβάνεται γιατί. Οι ομιλίες ή οι στιχομυθίες στις οποίες πρωταγωνιστεί ο Αδωνις διαβάζονται σαν ανταλλαγή σχολίων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι αυτός ο επίπεδος, νηπιακός λόγος που εξαντλείται στο «είστε λαμόγια» –«όχι, εσείς είστε περισσότερο λαμόγια». Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για λόγο. Πρόκειται για σκέτη φωνή.

Ολόσωμη φωνή, ο Αδωνις είναι πολιτικός της εποχής. Δεν μιλάει. Τουιτάρει φωναχτά. Και η φωνή του απηχεί κάθε φορά τη μόδα –το trend, που λένε και στη γλώσσα του twitter -, που σε αυτήν τη συγκυρία είναι η αντισύριζα αγανάκτηση.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιεί τον Αδωνη για να τρομάξει τους κεντρώους ψηφοφόρους, παρουσιάζοντάς τον σαν το ακροδεξιό βαρίδι του Μητσοτάκη. Μπορεί κάποιοι στο κόμμα του να ακούν τη φωνή του αντιπροέδρου με αποτροπιασμό –σαν τη φωνή ενός επείσακτου, εγγενώς ασυμφιλίωτου με τις προδιαγραφές της σοβαρής, συντηρητικής Δεξιάς.

Η αλήθεια όμως είναι ότι τέτοια Δεξιά –σοβαρή και συντηρητική –δεν υπήρξε ποτέ αμιγής. Το ιδίωμά της επηρεαζόταν, όταν δεν ετεροκαθοριζόταν, από τον αντίπαλο –τότε το ΠΑΣΟΚ, τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση έσπασε πολλά ταμπού. Αλλαξε το ρεπερτόριο. Εφτιαξε μια σκηνή ιδανική για το πολιτικό πορνό που πουλάει τώρα ο Γεωργιάδης.