Η Ντέλια Βελκουλέσκου μάς διάβασε το χέρι και μας είπε τα μελλούμενα. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τα αμφισβήτησε. Πόσα άλλα έχουν αμφισβητήσει, που μετά έγιναν πράξη;

Ενας ανταποκριτής του Reuters στο παρελθόν υπηρετούσε στη Μέση Ανατολή, για να τον ξεκουράσουν τον ρώτησαν πού θέλει να πάει, αυτός σκέφτηκε την Αθήνα. Νόμιζε ότι στην Ελλάδα, που στο μυαλό του αντιπροσώπευε διακοπές και πολιτισμό, θα ξεκουραζόταν. Πολύ γρήγορα κατάλαβε το λάθος του, ούτε στην Ακρόπολη δεν πρόφταινε να ανεβεί, τόσα πολλά ήταν τα καθημερινά γεγονότα. Ετσι και τώρα, τα αλλεπάλληλα και επικαλυπτόμενα γεγονότα είναι περισσότερα από αυτά που ένας νορμάλ άνθρωπος μπορεί να καταναλώσει. Και κοίτα σύμπτωση, όλα στρέφονται εις βάρος του.

Τον ορυμαγδό των προβλημάτων της καπιταλιστικής κρίσης κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια νέα γενιά αριστερών πολιτικών, σαραντάρηδων, που όχι μόνο αδυνατεί, αλλά με τα λάθη της παράγει κι άλλα. Κάθε μέρα. Αποδεικνύεται ότι η Αριστερά είναι χρήσιμη στο σύστημα μόνο όταν διεκπεραιώνει δεξιές πολιτικές! Θα τα πουν αυτά στο επικείμενο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ;

Φαύλος κύκλος. Οι πολιτικοί δήλωναν αντιμνημονιακοί για να υπηρετήσουν μετά, ερχόμενοι στην εξουσία, νέα Μνημόνια. Μεταλλάξεις. Δύο σε ένα! Το πριν και το μετά. Το χειρότερο είναι ότι ούτε τα επιβαλλόμενα από τους δανειστές μέτρα φτούρησαν και η κατάσταση πάει σκοινί κορδόνι.

«Πού πάμε ρεεε;» έλεγε με τον χαρακτηριστικό τρόπο του ο μακαρίτης Βασίλης Αυλωνίτης στις ταινίες του ’50. Τώρα ακούμε την απάντηση από την Ελένη Αυλωνίτου ότι πάμε καλά!

Μέσα σ’ όλα, εκδηλώνεται μια ολοφάνερη άρνηση ικανών και μορφωμένων νέων να αναμειχθούν με τα κοινά. Δεν θέλουν να μπλέξουν. Φοβούνται την απαξίωση, τις ύβρεις, τις συκοφαντίες. Ετσι η πολιτική ζωή καθεύδει κουβαλώντας τις παθογένειές της. Ο διάλογος έγινε αντιπαράθεση σε βαλτοτόπια λάσπης. Κάτι καταλάβαμε κι από την «ανανέωση» της Βουλής.

Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, σταμάτησαν συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες, χάθηκαν και οι «Αγανακτισμένοι» της Πλατείας Συντάγματος.

Σήμερα τι να εκφράζει άραγε η «σιωπηλή πλειοψηφία»; Την ικανοποίησή της; Τηνβουβή αντίθεσή της; Την απόγνωσή της;

Μάλλον τα παρόντα κόμματα και οι αρχηγοί δεν εμπνέουν κανένα.

Το ζωντανότερο δυναμικό της χώρας μένει εκτός των τειχών της δρώσας πολιτικής ή μεταναστεύει στο εξωτερικό. Οι απομένοντες κατηγορούν αλλήλους. Ο λαός ζει δύσκολα, περιμένοντας ίσως κάποιο θαύμα ή την πολυπόθητη ανάπτυξη!

Οπως στο θεατρικό έργο του Μπέκετ, «Περιμένοντας (εις μάτην) τον Γκοντό»!

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός