Το ιδεολογικό κέλυφος των αθλητικών συλλόγων που αυτοπροσδιορίζονται πρωταγωνιστές λόγω ένδοξου ιστορικού παρελθόντος κρύβει έναν αμοραλιστικό πυρήνα που τροφοδοτεί ιδέες και δράσεις που υποτίθεται οδηγούν στην επιτυχία.

Τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων του 1999 το κέλυφος έσπασε αποκαλύπτοντας ελαστικούς ηθικούς φραγμούς τους οποίους η Ιστορία αντιμετωπίζει ως λεπτομέρεια.

Εκείνη την ημέρα ένας ιταλός προπονητής της Τσέλσι, ο Τζιανλούκα Βιάλι, παρέταξε για πρώτη φορά στα 111 χρόνια ζωής του αγγλικού ποδοσφαίρου μία ενδεκάδα χωρίς ούτε έναν βρετανό ποδοσφαιριστή.

Αυτό που είχε εντυπωσιάσει τότε τον αρχηγό εκείνης της ομάδας και μετέπειτα προπονητή της ΑΕΚ Γκους Πογέτ ήταν η εύκολη μεταστροφή του κόσμου από τη σκληρή κριτική στην επιδοκιμασία λόγω της νίκης που πέτυχαν οι λεγεωνάριοι. Ο μακιαβελισμός κρυμμένος σε ένα αποτέλεσμα.

Το νόμιμο κερδίζει κατά κράτος το ηθικό στην περίπτωση που το σκορ στο ταμπλό είναι το επιθυμητό. Η ήττα όμως είναι σαν τον θάνατο: αναπόφευκτη.

Είναι προφανές πως οι εμπνευστές του (Π)αγκόσμιου (Α)θλητικού (Ο)ργανισμού, όπως θύμιζε χθες ο Παναθηναϊκός απέναντι στον ΠΑΣ με τους ένδεκα ξένους από δέκα διαφορετικές χώρες, έχουν μοιράσει τον ρόλο της Ιφιγένειας για τα περυσινά ανεπιτυχή αποτελέσματα στους έλληνες ποδοσφαιριστές. Ενας αφελληνισμένος Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα είναι σύλλογος χωρίς πυξίδα. Οταν θα γίνει αντιληπτό, θα είναι πια αργά.