Αν το δει κανείς ρομαντικά, είναι υπόσχεση γάμου. Λίγο πιο στεγνά και κυνικά, είναι η πρώτη πράξη μιας συγχώνευσης. Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι για τη συγκρότηση ενιαίου πολιτικού φορέα αποδεικνύει ότι η Κεντροαριστερά διατηρεί ένα κάποιο ένστικτο επιβίωσης. Στα 42 του χρόνια το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με εκείνα τα δαρβινικά πλάσματα που υποψιάζονται ότι εάν δεν προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες μοιραία θα εξαφανιστούν. Δεν ήταν απλό. Για να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός της αυτοσυντήρησης σε μια πολιτική οντότητα που ζει την υπαρξιακή κρίση ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον χρειάστηκε να πιεστεί από το πολύ νεότερο και πολύ πιο ευκίνητο Ποτάμι.

Ολα αυτά σε ένα περιβάλλον που δεν είναι καθόλου ευνοϊκό –η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα εξάλλου δεν ήταν ποτέ σέξι. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη για να δει με ποια υλικά έφτιαξε κόμμα εξουσίας ο γενάρχης του Κινήματος. «Οσο «προοδευτικά» κι αν εμφανίζονται τα προγράμματα ορισμένων σοσιαλδημοκρατικών και αυτοαποκαλούμενων «σοσιαλιστικών» κομμάτων στη Δύση, λυδία λίθος παραμένει η θέση τους πάνω στον ρόλο των πολυεθνικών εταιρειών, της ΕΟΚ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ» έγραφε. Η επιθετική και λαϊκιστική ρητορική της εποχής εξηγεί γιατί η κοινωνική επανάσταση της δεκαετίας του 1980 έγινε σε αυτή τη χώρα με όρους πλιάτσικου. Αλλά και γιατί το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Σημίτη αντιμετωπίστηκε σαν ξένο σώμα από το ίδιο του το κόμμα.

Σήμερα η Κεντροαριστερά δεν είναι ένας ισχυρός πόλος όπως κάποτε, αλλά ένας χώρος που ασφυκτιά ανάμεσα στη φιλελεύθερη Κεντροδεξιά και τη λαϊκιστική Αριστερά. Το ερώτημα, επομένως, όχι μόνο εδώ αλλά και στην Ευρώπη, είναι προς τα πού θα απλωθεί για να επιβιώσει. Οχι τόσο πολιτικά. Αλλά κυρίως δαρβινικά.

Τελευταία Νέα