Αναζήτηση
Απορεί κανείς με ένα πλήθος από δημοσιογράφους, συντάκτες και επικαιρογράφους –δεν εννοούμε βέβαια τους πολιτικούς σχολιαστές –όταν προσπαθούν να «κυκλώσουν» την πολιτική επικαιρότητα σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Γιώργο Κατρούγκαλο, τον Παύλο Πολάκη, παλαιότερα με τον Αντώνη Σαμαρά, τον Αδωνη Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη, αύριο προφανώς με τον Κυριάκο Μητσότακη, την Ολγα Κεφαλογιάννη και τον Κωστή Χατζηδάκη. Οταν μπροστά στα μάτια μας ή κοντά μας συμβαίνουν σημεία και τέρατα με συνέπεια, στην αθέατη διαδρομή και μετεξέλιξή τους, να τα εισπράττουμε μεγεθυμένα στην κοινωνική και πολιτική εκδοχή της ζωής μας.
Και όταν λέμε μπροστά στα μάτια μας ή κοντά μας εννοούμε, τουλάχιστον για φέτος το καλοκαίρι, ανάμεσα σε άλλα μια αφίσα κρεμασμένη σε πλείστα όσα σημεία, αρχές Αυγούστου, στην Εθνική Οδό Πάτρας – Κυλλήνης που ειδοποιούσε ότι στα Καραμεσιναίικα της Αχαΐας το Σάββατο 6 Αυγούστου θα ετελείτο μεγάλη θρησκευτική πανήγυρις προκειμένου να εορτασθεί η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος. Ώς εδώ τίποτε το παράξενο, αν η αφίσα δεν συνοδευόταν από τις φωτογραφίες δύο αγνώστων τραγουδιστριών –δεν σημαίνει τίποτε, μπορεί να είναι εξαιρετικές –με τα ονόματα Γωγώ Ρωμαίου και Σαμπρίνα. Αναμαλλιασμένες και με προτεταμένο το αποκαλυπτικό τους μπούστο, δεν αμφιβάλλει κανείς για το είδος των τραγουδιών που θα είναι το κύριο ρεπερτόριό τους τις υπόλοιπες ημέρες του καλοκαιριού ή και κατά τη διάρκεια του χειμώνα σε όσα μαγαζιά θα συμβαίνει να τραγουδούν.
Αλλά σε θρησκευτική πανήγυρη γιατί; Δεν εννοεί κανείς ότι θα ήθελε τις τραγουδίστριες που αναφέρθηκαν να έχουν φωτογραφισθεί με κλειστά έως τον λαιμό φορέματα –κατακαλόκαιρο μάλιστα –και ότι τότε αυτομάτως θα γίνονταν κατάλληλες για να συμμετέχουν σε μια θρησκευτική πανήγυρη. Ενδέχεται και με μια εμφάνιση πιο πρέπουσα για την περίσταση να ήταν εξίσου ακατάλληλες. Το πρόβλημα όπως αντιλαμβάνεται κανείς δεν είναι ηθικής τάξεως, είναι αισθητικής, δηλαδή είναι πολύ πιο σοβαρό. Η παραδοχή ως απολύτως φυσιολογικής μιας τόσο χτυπητής ασυμφωνίας έχει φέρει τα κάτω πάνω με ακόμη εμφαντικότερες ανακολουθίες, κανείς όμως δεν θίγεται.
Με μια Αριστερά να εμφανίζεται στον τόπο μας περισσότερο θρησκευόμενη και τυπολάτρισσα σε σχέση με μια Δεξιά που διεκδικεί συχνά περγαμηνές φιλαλληλίας και αλληλεγγύης. Μπορεί να μας διευκρινίσουν ότι η θρησκευτική πανήγυρις καταχρηστικά έφερε τον όρο θρησκευτική –αν και αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος –και ότι ήταν μόνο πανήγυρις και τίποτε άλλο. Και ακόμη ότι το ρεπερτόριο των δύο τραγουδιστριών ήταν αυτό ακριβώς που υπηρετούν και τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου.
Ακόμη χειρότερα. Οταν χρησιμοποιείς ως δόλωμα τη λέξη θρησκευτική και ο άνθρωπος που έχει «τσιμπήσει» δεν αισθάνεται, ενώ ακούει το καψουροτράγουδο, να ενοχλείται, το να ονομάζεται μια κυβέρνηση που συνεργάζεται με την Ακρα Δεξιά ως πρώτη φορά Αριστερά είναι η φυσιολογικότερη εξέλιξη που μπορεί να υπάρξει.
