«Εσάς σας ήρθε;». «Κι εσείς πού τον καλωσορίσατε;». «Πόσος σας ήταν;». «Τον ανοίξατε;». «Τους Παπαδόπουλους τους βρήκε μέσα στο καράβι ενώ γύριζαν από διακοπές». «Αυτό δεν είναι τίποτα. Τον ξάδελφό μου τον βρήκε την ώρα που έβαζε τη μάνα του στο χειρουργείο». «Και την Ασπασία του ρετιρέ ενώ έκανε ανταύγειες. Με τα αλουμινόχαρτα στο κεφάλι, σου λέει, λιποθύμησε». «Εγώ θα τον δω το βράδυ. Να έχω πιει και ένα βερμούτ πριν». Κι εσύ; Πού ήσουν όταν ήρθε ο ΕΝΦΙΑ;

Η χθεσινή μέρα έμοιαζε σαν μια ιδιότυπη, δυσοίωνη πρωτοχρονιά, καθώς η επίσημη πρώτη της νέας σεζόν συνέπεσε με τα μαντάτα του ΕΝΦΙΑ. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του με τα ραβασάκια της αριστερής αυταπάτης για προσκεφάλι. Και με τον αυτοματισμό του χιούμορ προς μερική εκτόνωση της οικονομικής ασφυξίας και της πολιτικής αφασίας, καθώς συνέπεσε και με την πρόβα τζενεράλε για το μεγάλο μας τσίρκο του διαγωνισμού αδειοδότησης των καναλιών.

Προσάναμμα επιθεωρησιακής έμπνευσης είναι βεβαίως όλα αυτά καθώς έχουμε και τον Αρτέμη Σώρρα ή και τον Βασίλη Λεβέντη να μας υπενθυμίζουν ότι, εσχάτως, στην πολιτική ζωή του τόπου η διαφορά της φάρσας από την πραγματικότητα μπορεί να είναι άλλη μία αυταπάτη. Δεν ξέρω όμως αν πλέον το χιούμορ μπορεί να περισώσει έστω και το πρόσχημα της ευθυμίας. Είναι ένα θέμα να παίζεις τη Λυσιστράτη όταν επί σκηνής εκτυλίσσονται οι Τρωάδες. Που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν στο κοινό υπάρχει κι ένας θεατής που επιμένει να γελάει στις εντελώς λάθος στιγμές. Οπως κάνει δηλαδή ο Πρωθυπουργός.

Τελευταία Νέα