Ο Μπρους Βέμπερ ήταν ο συντάκτης νεκρολογιών των «Νιου Γιορκ Τάιμς» από το 2008 έως χθες. Το τελευταίο κομμάτι που έγραψε δεν αφορούσε κάποιον νεκρό και τους λόγους για τους οποίους αξίζει να τον θυμόμαστε, αλλά τον εαυτό του. Ο Μπρους Βέμπερ δεν πέθανε, απλώς βγαίνει στη σύνταξη. Και έγραψε για την τέχνη του –μια τέχνη που, όπως διευκρινίζει ο ίδιος, δεν ασχολείται με τον θάνατο αλλά με τη ζωή. Και στην οποία η είδηση είναι πάντα η ίδια: η απώλεια.

Η νεκρολογία ως είδος δεν ευδοκίμησε ποτέ στον ελληνικό Τύπο. Τουλάχιστον δεν ευδοκίμησε με τον αγγλοσαξονικό τρόπο. Δηλαδή, όχι ως λυρικός αποχαιρετισμός για τους πολύ επιφανείς νεκρούς που πάνε στη «γειτονιά των αγγέλων» ούτε ως ένα ξερό βιογραφικό πέντε αράδων για τους παροπλισμένους της δημόσιας ζωής που ποιος ξέρει πού πάνε. Αλλά ως προϊόν δημοσιογραφικής έρευνας, γραμμένο με τον οφειλόμενο σεβασμό στον νεκρό (και εκείνους που αφήνει πίσω του ασφαλώς) και μια κάποια αποστασιοποίηση ώστε να μην εκφυλιστεί το κείμενο σε μια γλυκερή αγιογραφία.

Η νεκρολογία είναι μια τέχνη γιατί ο συντάκτης της είναι υποχρεωμένος να αναζητά συνεχώς την ισορροπία ανάμεσα στις άβολες πλευρές μιας αλήθειας και στον τρόπο που θα διατυπωθούν ώστε να μη φανούν προσβλητικές για τη μνήμη του νεκρού. Από αυτήν την άποψη, είναι σαν να ισορροπεί ανάμεσα σε αυτόν και έναν παράλληλο κόσμο. Ο Βέμπερ υπενθυμίζει κάπου ότι η δημοσιογραφία δεν είναι ένα επάγγελμα στην υπηρεσία ενός συγκεκριμένου προσώπου. Στη νεκρολογία μπορεί να γίνει –αρκεί να διατηρήσεις, λέει, την επαγγελματική σου ακεραιότητα. Είναι ένα στοίχημα. Που περισσότερο από τους συντάκτες των νεκρολογιών αφορά τα «κοράκια» της δουλειάς μας.