Μετά και την καταψήφιση της διάταξης για την ανέγερση τεμένους στην Αθήνα, οι κόκκινες γραμμές των ΑΝΕΛ έγιναν απολύτως ξεκάθαρες. Για να αποδειχθεί ότι οι γραμμές που είχαν χαραχθεί προεκλογικά από το κόμμα του Καμμένου για τα Μνημόνια, τις συντάξεις, το ΕΚΑΣ, τον ΕΝΦΙΑ, τις τράπεζες, τα κόκκινα δάνεια, την Ευρώπη των τοκογλύφων, την εθνική ανεξαρτησία και το ΝΑΤΟ ήταν μαγική εικόνα. Στην πραγματικότητα, η χάραξη έγινε στο πεδίο των ατομικών δικαιωμάτων: πρώτα στο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να συμβιώνουν με τη νομική προστασία του κράτους κι έπειτα στο δικαίωμα των πιστών μιας θρησκείας να θρησκεύονται στον δικό τους τόπο λατρείας.

Οι πραγματικές κόκκινες γραμμές είναι χρήσιμες. Οριοθετούν το πολιτικό τοπίο, διώχνουν την ομίχλη της επιθετικής ρητορικής, αποκαλύπτουν ιδεολογικές ταυτότητες. Αν υπήρχε και η παραμικρή αμφιβολία για την ταυτότητα του κόμματος που συγκυβερνά με την Αριστερά, τώρα έχει διαλυθεί. Οι ΑΝΕΛ είναι ένα μισαλλόδοξο, ξενοφοβικό και εθνικιστικό κόμμα, ένας κλασικός σχηματισμός του είδους από αυτούς που εμφανίστηκαν ή ενισχύθηκαν στην Ευρώπη μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Δεν είναι ο στοργικός εταίρος που θα μάθαινε στον μικρό Αλέξη πώς να παίζει τρενάκι με το δεξί χέρι, όπως ήθελε εκείνο το διαφημιστικό σποτ. Αλλά ένας ακροδεξιός βραχίονας που παίζει με τα ελικόπτερα της εθνικής άμυνας.

Σύμφωνα με μια άποψη, η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ είναι το φυσικό πάντρεμα της συνάντησης δυο πολιτικών που μοιάζουν. Δεν είναι ακριβώς έτσι –οι όμοιοι δεν παντρεύονται πάντα. Περισσότερο, είναι η απόδειξη ότι αυτή η Αριστερά συνιστά προσβολή για την ιδέα της Αριστεράς. Αυτή είναι η Αριστερά μιας άλλης διάστασης, μια Αριστερά χωρίς αίσθηση ιστορικού φορτίου. Και με κόκκινες γραμμές που από την πρώτη ημέρα ξεπλύθηκαν στο βαθύ μπλε, σχεδόν μαύρο του κυβερνητικού της εταίρου.