Αναζήτηση
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα συναντηθούμε σε άλλη παράσταση με την κυρία που εξάντλησε την υπομονή τού κάτω διαζώματος στην Επίδαυρο το περασμένο Σάββατο. Μέχρι και πέντε λεπτά πριν ξεκινήσει ο «Οιδίπους τύραννος» του Ρίμας Τούμινας, η ίδια υποδυόταν τη μαινάδα που διεκδικούσε μια θέση που δεν της ανήκε (!) και η υπεύθυνη θεάτρου είχε αλλάξει τρεις φορές ρόλο από Ερινύα σε Ευμενίδα και τούμπαλιν.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα συναντηθούμε ξανά –και το εύχομαι ολόψυχα –με τις δύο κυρίες εκ δεξιών μου, οι οποίες καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης έδωσαν αυτοσχέδιο σεμινάριο παραστασιολογίας. Δεν τους άρεσε ο θηλυπρεπής Κρέων, η βυζαντινή εικονογράφηση της παράστασης, τα βαρέλια –χώρια όσοι εικονοκλάστες τόλμησαν να μαγαρίσουν την ελληνική θυμέλη στα τρίσβαθα του χρόνου. Εντάξει, με τα πολλά, το καταλάβαμε τέσσερις σειρές και μία κερκίδα.
Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα συναντηθούμε ούτε με τον κύριο που επέμεινε να αναγνωρίζει στα πάθη του Οιδίποδα τα εγκλήματα του Ερντογάν (δικαίωμά του, μεταξύ μας, αλλά sotto voce την επόμενη φορά, παρακαλώ).
Από τα παλιά χρόνια, λένε οι φήμες, ότι το κοίλον του Πολύκλειτου πολλαπλασιάζει τέτοια φαινόμενα: φωνασκίες, αρχοντοχωριατισμούς, αίσθηση της ανομίας, το κίνημα «δεν σηκώνομαι από τη θέση μου», τη συνιστώσα «πληρώνω, άρα μου ανήκει». Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για φολκλορισμούς, αλλά ώρες είναι να καταλήξει η Επίδαυρος πεδίο βολής φτηνό για την κρίση που μας δέρνει. Κάποιος από την πίσω σειρά ψέλλισε κάτι για την «ηθική του θεατή» και το βάρος της σεμνότητας, αλλά το πήραμε σαν άσκηση για το σπίτι.
