Υπάρχουν πολλά μεγέθη για να αποτιμήσει κανείς μια κρίση. Ενα είναι η αύξηση της ανεργίας που, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat για την Ελλάδα, στους κάτω των 25 ετών φτάνει το 48%. Ενα άλλο είναι η μείωση των εισοδημάτων, το τρίτο οι επιχειρήσεις που κλείνουν, ένα ακόμη η αύξηση της φτώχειας. Η ελληνική κρίση ωστόσο δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι και πολιτική. Και το πολιτικό μέγεθος στο οποίο θα έπρεπε να ανατρέξει κανείς για να αποτιμήσει αυτή τη κρίση είναι ο αριθμός των εκλογών.

Χρειάζεται σχεδόν μολύβι και χαρτί: δύο φορές κάλπες το καλοκαίρι του ’12, κάλπες και τον Ιανουάριο του ’15, ξανά τον Σεπτέμβριο του ’15. Αν σε αυτές τις τέσσερις βουλευτικές εκλογές προστεθούν οι ευρωεκλογές και το δημοψήφισμα, τότε μιλάμε για μια πραγματική –ενδεχομένως και τη μοναδική –υπερδραστηριότητα του πολιτικού συστήματος. Αλλά το μέτρημα δεν τελειώνει εδώ. Γιατί στα αυγουστιάτικα φύλλα αρχίζει να ωριμάζει το φρούτο των διπλών εκλογών. Ενώ τα «συμβουλευτικά» δημοψηφίσματα για το Σύνταγμα ανοίγουν την όρεξη των αμεσοδημοκρατικών του πολιτικού φάσματος.

Αν δεν υπήρχε πολιτικός στόχος, θα μιλούσαμε για εθισμό ψυχολογικού τύπου, για εξάρτηση από τη ναρκωτική ουσία της κάλπης. Ο στόχος όμως είναι προφανής. Για την Αριστερά, είναι μια κεντροδεξιά παρένθεση με τη βοήθεια της απλής αναλογικής στις διπλές εκλογές και η ανανέωση του πολιτικού της κεφαλαίου με τα δημοψηφίσματα –τα αποτελέσματα των οποίων εξάλλου τα ερμηνεύει όπως θέλει. Για τη Δεξιά, ο στόχος είναι η επιστροφή στην εξουσία. Μόνο που στη μέση αυτής της μονομαχίας δεν βρίσκεται το πολιτικό Κέντρο αλλά η ημιθανής οικονομία, που δεν μπορεί να πάρει ανάσες εξαιτίας της διαρκούς πολιτικής αστάθειας. Βρίσκεται εκείνο το 48% των άνεργων νέων που πληρώνει τις εξαρτήσεις των άλλων.

Τελευταία Νέα