Μετά Χριστόν πας προφήτης. Εν προκειμένω, βέβαια, το θέμα αφορά τη σταύρωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Και έρχεται η «ανεξάρτητη» αξιολόγηση του Μνημονίου από ειδική και εντεταλμένη υπηρεσία του ΔΝΤ να επιβεβαιώσει αναδρομικώς τα αυτονόητα.

Δεν θα σταθούμε στις επισημάνσεις για τις ατέλειες του ελληνικού κράτους και τις στρεβλές παραμέτρους που δυσκόλεψαν την εφαρμογή ενός προγράμματος που, καθώς η Ελλάδα ήταν στην ευρωζώνη, δεν είχε το πλεονέκτημα της υποτίμησης του νομίσματος. Η υποτίμηση μεγιστοποιεί τα επιτεύγματα της δημοσιονομικής προσαρμογής που ποτέ δεν θα γνωρίζαμε αν θα επαρκούσε από μόνη της –στη χώρα μας, βέβαια, αυτό είδαμε: τη γύμνια της λιτότητας.

Αναμφίβολα, το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η παραδοχή από πλευράς ΔΝΤ ότι η αναδιάρθρωση του χρέους έπρεπε να έχει προηγηθεί του Μνημονίου. Αυτό το πίστευαν ανέκαθεν, ή, εν πάση περιπτώσει, εξαρχής στο Ταμείο και, το μοιραίο 2010, είχαν περάσει και τα σχετικά μηνύματα στην τότε κυβέρνηση των Αθηνών. Αυτή όμως δεν ανέλαβε σχετική δράση φοβούμενη την αντίδραση των Ευρωπαίων και υποκύπτοντας στις αντιστάσεις των εγχώριων τραπεζών, με αποτέλεσμα να καταλήξει να υπνοβατεί μέσα σε μια κρίση δανεισμού που την οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Δηλαδή σε θέση από την οποία δεν μπορούσε να διαπραγματευθεί. Μπορούσε μόνο να επαιτήσει. Και, ως γνωστόν, ο επαίτης δεν έχει δυνατότητα επιλογής –παίρνει ό,τι του δίνουν.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Αναδιάρθρωση χρέους έγινε –το περίφημο PSI –το 2012 και δεν ήταν αρκετή. Η παρέμβαση στο χρέος παραμένει επίκαιρη –δύο φορές εντός του τρέχοντος μηνός επιβεβαιώθηκε αυτό διά στόματος Τζακ Λιου, που ήρθε στην Ελλάδα, και ΔΝΤ. Στις ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών έχουμε χάσει τον λογαριασμό.

Εκ των υστέρων, αποδεικνύεται ξανά η ρηχότητα αντίληψης και η ατολμία πολιτικής της Αθήνας.

Τελευταία Νέα