«Ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με τις εκκενώσεις των καταλήψεων αλλά θα υπερασπιστεί μέχρι θανάτου το δικαίωμα των ΜΑΤ να τις κάνουν» έγραψε χθες ο φίλος Παναγιώτης Κ. στο facebook, υπενθυμίζοντας πως μόνο το πικρό χιούμορ μπορεί να συνοψίσει μια μελαγχολική εικόνα.

Ποια εικόνα; Αυτή από τη χθεσινή εκκένωση τριών κτιρίων καταλήψεων στέγης στη Θεσσαλονίκη που εκτέλεσε η Αστυνομία.

Η παραπάνω επιχείρηση, οι συλλήψεις και οι προσαγωγές επικαιροποίησαν τον γνωστό δυϊσμό: ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει το κράτος και ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ το καταγγέλλει. Δεν πέρασε εξάλλου πολλή ώρα από την επιχείρηση και ο δεύτερος –ο μη κυβερνητικός –κατήγγειλε τον πρώτο. «Η ποινικοποίηση εγχειρημάτων αλληλεγγύης συνιστά πρακτική που δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς» έγραφε η ανακοίνωση του κόμματος.

Τι έχουμε εδώ; «Δημιουργικό διπολισμό;» ή κάτι πιο περίπλοκο; Μάλλον το δεύτερο. Μετά τον Σεπτέμβριο, στη ζυγαριά του κυβερνώντος κόμματος έγειρε πιο πολύ η κυβερνησιμότητα και η διαχείριση. Είχε βοηθήσει και η ομογενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά την απολαφαζανοποίησή του. Οι εναπομείναντες 53 είναι πολύ συναισθηματικοί για να τα βάλουν με το δικό τους παιδί: τον Τσίπρα. Παρά τα πυρά του φιλοευρωπαϊκού τόξου, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τον Σεπτέμβριο και μετά πιο συστημικός απέναντι σε κινήματα, αλληλέγγυους και αγωνιστές του πεζοδρομίου. Προσεκτικός αλλά και κατασταλτικός, δεν έφθασε σε απαγόρευση απεργιών ή γενικευμένα διαδηλώσεων, εκκένωσε όμως την Ειδομένη και έριξε και μερικά χημικά σε πρώην συντρόφους.

Το εκκρεμές ευαισθησίας – κλομπ συνέχιζε να μετεωρίζεται πάνω από την πρώτη φορά Αριστερά. Οχι άσφαιρη συχνά ήταν και η κόντρα μεταξύ Κουμουνδούρου – Μαξίμου. Αν στο δεύτερο είχαν ήδη κυριαρχήσει οι ρεαλιστές του πόνου, στα γραφεία του κόμματος συνέχιζαν να κατοικοεδρεύουν οι πονεμένοι του ρεαλισμού.

Στην επικράτεια της διακυβέρνησης, ο παραπάνω δυϊσμός μεταστάθηκε σε κάθε σημείο. Από την αντίθεση Πιτσιόρλα – 53 μέχρι το συγγνώμη του Μουζάλα σε Δένδια, που δεν άρεσε στο βαθύ κόμμα. Βεβαίως, η στρατηγική του κυβερνώντος κόμματος στο θέμα της καταστολής ήταν μεταμοντέρνα. «Τόσο όσο» θα λέγανε οι παλιοί. Και με το επιχείρημα –σε κάθε χτύπημα με κλομπ –πως η κυβέρνηση έχει τα κλειδιά του κράτους, όχι όμως και τον φελλό της μεταπολεμικής κλειδαριάς.

Μην ξεχνάμε πως στην εποχή του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ (1985) είχαμε τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από αστυνομικό. Πιο λιανά: συχνά, όταν το Μαξίμου στριμώχνεται υπενθυμίζει την αυτοτέλεια της ΕΛ.ΑΣ. Οχι όμως χθες. Η εντολή εκκένωσης δεν εκτελέστηκε από ντεσπεράντο ματατζήδες. Ηταν πολιτική απόφαση.

Την ίδια ώρα που ο Πρωθυπουργός ανακοίνωνε την αναδιοργάνωση του κοινωνικού κράτους, αποκαθιστούσε την τάξη και έκοβε ολοκληρωτικά δεσμούς με παλιούς συμμάχους του πεζοδρομίου. Απομένει να δούμε αν η από τα κάτω αλληλεγγύη θα αντικατασταθεί με από τα πάνω πρωτοβουλίες. Χλωμό.

Τελευταία Νέα